සිංහල නවකතාකාරයන් නිසා වැද්දකුටවත් පාඩුවේ ඉන්ට නෑ!

නූතන සිංහල නවකතාකාරයා හරියට ම සිල්ලර කඩයක මුදලාලියකු බඳු ය. ඔහුට විකුණනන්නට බැරි දෙයක් නැත. සමහරු පැණි කතා විකුණති. තව සමහරු පෙම් කතා හා ඉතිහාස කතා විකුණති. තවත් සමහරු ලිංගික කතා විකුණති. ඔවුන්ගේ අලුත් ම මෝස්තරයක් වී ඇත්තේ වැද්දන් විකිණීම ය. සඳරුවන් ලොකුහේවා වැද්දන්ගේ කතාවක් විකිණීමට ගොස්; සැලැකිය යුතු අමාරුවක වැටී තිබේ. ඔහුගේ වෙළෙඳා ම සවුත්තු ය. පාඩු සහිත ය. “වන මැද පුර හඳ” නිසා සඳරුවන් ලොකුහේවාට හඳ පායන්නේ නැති බව නම්; ඉතා පැහැදිලිය.


බෝවල බල ඇති                දෙවියෝ
ඊටත් වැඩියෙන් ගිනිමල්        දෙවියෝ
කයෙන් පැමිණි දුක් හිරිහැර දැවියෝ
වඩිති කියන්නේ බෝවල        දෙවියෝ

වැද්දන්ගේ ජීවන රටාව, භාෂාව හා සංස්කෘතිය සාහිත්‍ය - කලා නිර්මාණ සඳහා අපූරු උත්තේජනයක් සපයයි. එහෙත් අද වැදි පරපුරක් නැත. වැදි සංස්කෘතියක් ද නැත. වැද්දා යනු මැකී ගිය පරපුරක නෂ්ටාවශිෂ්ටයකි. ධනේශ්වරය විසින් ගිලගන්නා ලද ඔව්හු ස්වල්ප දෙනා දැන් ජංගම දුරකථන භාවිත කරති. වෙළෙඳාම් කරති. එන්. ජී. ඕ. සංවිධාන වෙතින් ද විදේශිකයන් වෙතින් ද ආධාර ගනිති. ක්‍රිකට් ගසති. පොරෝ කෙටි ගෙන අහස් යානාවල නැඟී රට – රටවල සම්මන්ත්‍රණවලට සහභාගි වෙති.

වැද්දා දැන් වෙළෙඳ භාණ්ඩයෙකි. ඔහු දුනු හා ඊතල භාවිත කරනුයේ ප්‍රදර්ශනයට මිස සතකු එළාගැනීමට නො වේ. දැන් වැද්දන් නැත. එහෙත් වැද්දන් පිළිබඳ අපූරු ස්මරණයක් අපට ඇත. ඒ ස්මරණය දිගේ බොහෝ දුර යා හැකි ය. බොහෝ විඳීම් ලද හැකි ය. මේ අනුව ජනශ්‍රැති අධ්‍යයන මුවාවෙන් ද, විවිධ ප්‍රබන්ධ කරන මුවාවෙන් ද වැද්දන් සොයා යන ලේඛකයෝ සිටිති. එහි අලුත් ම මෝස්තරය වී ඇත්තේ වැද්දන් මුල්කොට නවකතා ලිවීම ය. සිංහල නවකතාවේ එක තැන පල්වෙන ගතිය මේ මඟින් යම් පමණකට අපෝ වන නමුදු සාර්ථක නවකතාවකට පාර කැපෙන බවක් නම්; පෙනෙන්නට නැත.
සඳරුවන් ලොකුහේවාගේ “වන වැද පුරහඳ” නම් ප්‍රබන්ධය අප අතට පත්වන්නේ එබඳු වටපිටාවක් අතරෙහි ය. ඔහු ද වැදි සංස්කෘතිය අධ්‍යයනය කරමින් කතාවක් ගොතයි. වරෙක ඔහුට තම ගමන අමතක වෙයි. ඉලක්ක හා පරමාර්ථ අමතක වෙයි. ඔහු නවකතාව පසෙක තබා පර්යේෂකයකු ලෙස ලියාගෙන යයි. නැවත කතාවට එයි. නැවත විමර්ශන කරයි. කුමක් වුව යම් කුහªලක් හා රසයක් රඳවා ගැනීමට ද කතුවරයා සමත් වේ. එබැවින් වැඩි ආයාසයකින් තොර ව කියැවීමට හැකි කතාවක් අප අතට පත් වේ.
නවකතාවක ප්‍රධාන ලක්‍ෂණය වන්නේ චරිත නිරූපණය යි. චරිත නිරූපණය සාර්ථක වූ තරමට ම නවකතාවේ කලාත්මක අගය ද ඉහළට යයි. චරිත නිරූපණය යන්නෙහි සරල අදහස වන්නේ; යථාර්ථය මතුකිරීම සඳහා කිසියම් පුද්ගලයකුගේ අභ්‍යන්තර හා බාහිර හැසිරීම් සූක්ෂ්ම ලෙස දැක්වීම ය. එය කතා කලාවේ සුවිශේෂ කුසලතාවක් නොහොත් ප්‍රතිභාවක් ලෙස අර්ථ දක්වා තිබේ. සඳරුවන් ලොකුහේවා මහතා සූක්ෂ්ම චරිත නිරූපණය වෙනුවට කතුවරයා ඉදිරියට පැන කරන විග්‍රහවලින් තම කෘතිය සම්පූර්ණ කරගෙන තිබේ.

 “සෑම ජන කොටසක ම ශිෂ්ටාචාරයේ මුල් තැන්පත් ව ඇත. කල්යත් ම ඔවුන් ශිෂ්ටාචාරයෙන් ඉදිරියට ගමන් කරන්නේ ඒ නිසා ය. ආර්ය ජාතිකයෝ වේදය, උපනිෂද් ආදී ග්‍රන්ථ ද පුරාණ කාව්‍යය ආදිය ද ලියූහ. ජ්‍යාමිතිය, වෛද්‍ය විද්‍යාව වැනි විද්‍යාවන් සොයා ගත්හ. වීනස්, ටජ්මහල් ආදී කලා කෘති නිර්මාණය කළහ. සංගීතය, නර්තනය ආදී කලාංග ඔස්සේ නව නිර්මාණ බිහි කළහ. යාන වාහන, දුම්රිය, අහස් යානා ආදී තාක්ෂණික මෙවලම් නිර්මාණය කළහ. ගුවන් විදුලියේ සිට රූපවාහිනිය දක්වා ද, කොම්පියුටරයේ සිට ඉතා සියුම් තාක්ෂණික මෙවලම් දක්වා ද දහසක් නව නිපැයුම් කළහ.”

 (3 – පරිච්ඡේදය – 43 – පිටුව)

ස්වකීය පාණ්ඩිත්‍යය හුවාදැක්වීම සඳහා ඉදිරිපත් කරන මෙබඳු අසම්පූර්ණ එහෙත් දීර්ඝ විස්තර මෙහි කතා වස්තුව සමඟ කිසිදු පෑහීමක් නැත. ඒ මඟින් සිදුවන්නේ පාඨකයා වෙහෙසට පත් වීම ය. කතුවරයා මැදට පැන සිදුකරන මෙබඳු බලපෑම් ප්‍රබන්ධයක දුර්වල ලක්‍ෂණයක් ලෙස සැලකේ. සඳරුවන් ලොකුහේවා ළඟ පමණක් නො ව මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ මහතා ළඟ ද මේ දුර්ගුණය තිබිණි.
මේ නවකතාවේ සෑම පරිච්ඡේදයක ම පාහේ කතුවරයාගේ විග්‍රහ, නිර්දේශ, නිගමන දකින්නට ලැබේ. එය ප්‍රබන්ධය මඟින් ගොඩනඟන කතාවට බාධාවෙකි. නවකතාව යනු දැනුම මුල් කරගත් ව්‍යායාමයක් නො වේ. එය නැඹුරු විය යුත්තේ හැඟීම් උත්පාදනයට ය. කතුවරයා තම දෝෂය වසාගැනීම සඳහා සිය පෙරවදනෙහිලා මෙසේ සඳහන් කරයි.
 “මෙහිදී හුදෙක් කතා ප්‍රවෘත්තිය දිගින් දිගට ම ඉදිරිපත් නො කර, වන ගැබෙහි තොරතුරුත්, පරිසර විස්තරත්, වැද්දන්ගේ හා හේන් ගොවියන්ගේ තොරතුරුත් ඉදිරිපත් කර ඇත්තේ සාංස්කෘතික ප්‍රවාහයන් පිළිබඳ කිසියම් ආකල්පයක් පාඨකයන් තුළ ඇතිකිරීම මගේ ප්‍රධාන පරමාර්ථය වූ හෙයිනි.”
කතුවරයා තම වරද පිළිගෙන එය වසන් කිරීම සඳහා තවත් ප්‍රෝඩාවක් කර තිබේ. එය සමාවට කාරණයක් නො වේ. මේ කතුවරයාට තිබුණේ නවකතාවක් නො ලියා පර්යේෂණ කෘතියක් ලියන්නට ය. කතුවරයාගේ ව්‍යාජය සනාථ වන්නේ ලෙනාඩ් වුල්ෆ්, ආර්. එල්. ස්පිටල් වැනි රචකයන්ගේ සාර්ථක ප්‍රබන්ධ ඇසුරු කරන කල්හි ය. ඔව්හු සාර්ථක චරිත නිරූපණයක් ඉදිරිපත් කරන අතර ම වනාන්තරය පිළිබඳ විචිත්‍ර වර්ණනාවක් ද ඉදිරිපත් කළහ. එහෙත් සඳරුවන් ලොකුහේවා සාර්ථක නවකතාවක් ගොඩනඟන්නේ නැත. විචිත්‍ර වර්ණනාවක් ඉදිරිපත් කරන්නේ ද නැත.
සිංහල පාඨකයන්ගෙන් 99% ක් ම වැදි භාෂාව දන්නේ නැත. එහෙත් කතුවරයා සිය සංවාද සඳහා මුළුමනින් ම යොදාගන්නේ වැදි භාෂාව ය. මෙය තර්කයක් වශයෙන් ගත් කළ නිවැරැදි වන්නට පුළුවන. එහෙත් පාඨකයා වැදි භාෂාවෙන් වෙහෙසට පත්වීම තුළ කතුවරයාගේ අභිප්‍රායයන් ඉටු නො වේ. ඒ සඳහා සාර්ථක ශිල්ප ක්‍රමයක් යොදාගන්නට කතුවරයා සමත් වී නැත.
නවකතාවේ සමස්තාර්ථය මෙරට වැදි සංස්කෘතියේ පරිණාමය දැක්වීම යැයි කෙටියෙන් කිව හැකි ය. වීරා, කදිරා, මලිති යන කව්රුත් අවසානයේ හේන් ගොවියෝ බවට පත් වෙති. ඔවුන්ගේ ඊළඟ පිම්ම වී ඇත්තේ සිංහල හා දෙමළ සමාජවල දී වැද්දා යන අභියෝගයට මුහුණ දීම ය. වැද්දා සංස්කෘතික වශයෙන් සේ ම ආර්ථික වශයෙන් ද ධනේශ්වර අභියෝගවලට මුහුණ දිය යුතු ය. එසේ නො වුණහොත් පැවැත්මක් නැත.
මේ කතාව ඔස්සේ සමාජයට වැදගත් සංවාද කිහිපයක් ගොඩනැඟීමට ඉඩ තිබිණි. එහෙත් කතුවරයා ඒ සියල්ල මඟහැර වැදි සමාජය උඩින් – මත්තෙන් ස්පර්ශ කරගෙන තමන්ගේ විග්‍රහ ඉදිරිපත් කරයි. වැදි සමාජය හා ඔවුන්ගේ සංස්කෘතිය නිරූපණය කළ හැක්කේ භාෂාව අනුකරණය කිරීමෙන් පමණක් ම නො වේ. ඊට වැඩි ගැඹුරක් ඒ ජීවිතවල තිබේ. වැද්දා යනු මේ පරිසරය තුළ අනේකවිධ අකරතැබ්බවලට මුහුණ දෙන මිනිසෙකි. ඔහුගේ දුක හා කටුකත්වය අපට මේ කෘතියෙන් දැනෙන්නේ නැත. කොහොමටත් මේ කතුවරයා වෑයම් කර ඇත්තේ තමාගේ ම විග්‍රහ ඉදිරිපත් කිරීමට ය.
නවකතාවකින් තමන්ගේ හැඟීම් – දැනීම් හා විග්‍රහ ද ඉදිරිපත් කළ හැකි ය. එය කළ හැක්කේ චරිත හා සිදුවීම් මනාව ගළපා ගනිමින් ය. සඳරුවන් ලොකුහේවා සිදු කරනුයේ චරිත - සිදුවීම් හා කථා වස්තුව අමතක කොට තම දැනුම පමණක් පෙරට දැමීම ය. ඒ මගින් ප්‍රබන්ධය විනාශ වේ. කතුවරයා සිය ප්‍රබන්ධය ගැන සැලකිල්ලක් දක්වා නැති බව ද මේ කෘතියෙන් පැහැදිලි වේ.
ඔහු මඟහරින සමාජ සංවාදය මෙසේ ය.
  1.  වැදි පරපුර නූතන වෙළෙඳ සමාජයේ අභියෝගයනට මුහුණ දෙන ආකාරය.
 11.  වැදි පරපුරේ සාංස්කෘතික චර්යාවන් වියළි කලාපීය ගැමි සංස්කෘතිය හා ගැටෙන අන්දම.
 111.  වැද්දාට උරුම වූ අලසබව, අපිරිසුදු බව හා ලිංගිකත්වයේ ආශක්ත බව නිරූපණය කිරීම.
නූතන වෙළඳ සමාජය වැද්දා සූරාකෑමට ලක් කරන අන්දම.
ආරච්චි නිලමේ, පිනා වැනි චරිත වැදි චරිත නොමඟ යවන ආකාරය ද මුළා කරන ආකාරය ද යම් පමණකින් කතුවරයාට හසු වී ඇත. එහෙත් ඒවායෙහි ඇත්තේ ව්‍යාජ බවකි. එම තේමාවන් ඔස්සේ වැදි ජීවිතය පිළිබඳ ගැඹුරු අර්ථ දැනවීමට කතුවරයා අසමත් ය.
කතුවරයා අසාර්ථක කතාවක් ගොතන අතර ජනශ්‍රැති පර්යේෂකයකු ලෙස පෙනී සිටී. මේ කතාවෙන් අපට උකහා ගත හැක්කේ වැදි භාෂාවේ වචන හා යෙදුම් ටිකක් පමණි 
-------------------------------------------------------------------------------------------

 රන්ජන් අමරරත්න