සුහද හමුවෙන් මට ලැබුණු දේ හා අහිමි වුණු දේ

ගම්පහ මල් වත්තේ දී මුළු දුන් බ්ලොග් ලියන්නන්ගේ සුහද හමුව පිළිබඳව මේ වන විට බොහෝ තොරතුරු මූණු පොත හා බ්ලොග් සටහන් හරහා ඔබ සැම කියවා හමාර ය. ඒ දිනය ගෙවුණු හැටි සම්බන්ධයෙන් ලියන්නට තවත් විස්තර මට නොමැති තරම් ය. ඉතින් ඒ දිනය ගැන මේ ලියන්නේ මගේ ආත්ම කථනය යි.

එදින පැහැබර දිනෙකි. දුරුත්තේ සිතලත් සමග හරියටම උදේ 8.00 ට ගම්පහ දුම්රිය පොළ ට  මම සේන්දු වුණෙමි. කිසි දාක දැක නැති, කතා කොට නැති, බ්ලොග් පෝස්ටුවකින් එහෙමත් නැත්නම් මුහුණු පොතෙන් පමණක් හදුනන ඒ සහෘදයන් සහෘදිනියන් සොයමින් මගේ දැස ඔබ මොබ යොමමින් කල් මැරුවෙමී. දුම්රිය පොළ ඉදිරිපිට කල් මරණ තරුණයෙකු හා තරුණියක හැරෙන්නට තවෙකකු බලාපොරොත්තුවෙන් සිටිනා කිසිවකු එහි නොමැත. ඒ දෙදෙනා ද කවුරුන් හෝ බලාපොරොත්තුවෙන් සිටිනා  සේ ය. මේ නම් මා සොයනා බ්ලොග් කරුවෙකු හා කාරිණියක මැ යි ක්ෂණිකව මට හැගිණි.
හිමින් සිරුවේ තරුණයා ළගට කිට්ටු කළ මා මෝඩ සිනාවක් පා මල් වත්තට යන්න දැයි විමසුවේමි. (බ්ලොග් සුහද හමුවට යන්න දැයි නො ඇසුවේ කුප්ප කමට ය)

"මළ සමයං මං කිව්වනේ ඔයාට මෙතැන ඉන්න බෑ කියලා" කියමින් තරුණිය මා දෙස දවා යන අන්දමේ බැල්මක් හෙළමින් තරුණයාවද ඇදගෙන් එතැනින් වහා ඉවතට ඇදි ගියා ය. ඒ මොහොතේ මට ඇති වූයේ බියක් ද චකිතයක්ද සතුටක් ද ලැජ්ජාවක් ද යන්න තාම මට අපැහැදිලි ය.

තව දුරටත් මෙතැන කල් මැරිම උගහට ය. පාරෙන් අනික් පැත්තට පැන්න මම ත්‍රිරෝද රියක ට නැග ගතිමි.
කොහාට ද මහත්තයා
මල් වත්තට යමු
සිහින් සිනාවක් සමග ආපසු හැරි මා දෙස බැලූ මේ තරුණ රියැදුරා 
ගෑනු ළමය මගින් ද නගින්නේ යැයි විමැසිය....
නෑ නෑ මං තනියම යන්නේ ..... අපේ පොඩි සුහද හමුවක් තියනවා මං මේ ඒකටයි යන්නේ...
ඒක මිසක් නැත්තං මල්වත්තට තනියෙං යන්නැ කවුරුවත්.....එතැන් පටන් ඕප දූපයක් ඇදබාමින් අපි ගමන ඇරඹුවෙමු.

ත්‍රිරෝද රිය ප්‍රධාන පාරෙන් හැරී මදක් පටු මල්වත්ත පාරට හරවන විටම පාර මැද නතර කොට ඇති සැප පහසු නවින මෝටර් රථයකි. නලාව දෙවරක් නාද කළ ද වාහනය අයින් කරන පාටක් ද නැත. දැන් ත්‍රිරෝද රියැදුරු ට මල පැන ඇත. මම ද එසැවී ඒ දෙස බැලූ කල් හි දුටුවේ සුරූපී තරුණියක් රියැදුරු අසුනෙන් බැස ඉදිරියට ගොස් නැමී කුමක් හෝ බලන අයුරකි.
රියැදුරු මේවනවිට නොසරුප් වදන් වපුරමින් නොඉවසිල්ලෙන් ය. 
ඒ ළමයට මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් ඇති අපි අනික් පැත්තෙන් අයින් කරලා යං.
ත්‍රිරෝද රිය මදක් පසුපසට ගෙන අනෙක් පසින් හෙමිහිට ඉදිරියට ගන්නා විට මා දුටු වේ පාරේ වැටි සිටි බලු පැටවෙකු හේතුවෙන් අර තරුණිය සිය මෝටර් රිය නතර කොට ඌ ඉවත් කරන්නට උත්සාහ කරන බවයි.
ත්‍රිරෝද රියැදුරුගේ කේන්තිය ද මැකියන යුරු දිස් විය.
ඇත්තටම ඒ වැටී සිටියේ මිය ගිය බලු පැටවෙකි. ඔයා ට කේන්ති ගියාට ඒ හොඳ හදවතක් ඇති කෙල්ලක් වෙන කෙනෙක් නම් බලු කුණ යට කරන් යනවා යැයි මම පැවසිමි. 
නැ මහත්තය මට ත් ඒක දැන් තේරුණා ඒ වුණාට හුගක් සල්ලිකාරයෝ ළග මනුස්ස කම නැ. මං හිතුවේ ලොකු කමට පාර මැද නවත්තලා කියලා හේ පසු තැවෙමින් මා හා පැවසි ය.

කතාවෙන් කතාවෙන් මා දැන් මල්වත්තේ ගේට්ටුව අසල ය. එතැන වූ පොඩි බැම්ම මත කොලු කෙලියන්  රෑනකි. හිමින් සීරුවේ මම ද ඒ අතරට ඇදුණෙමි. මුහුණු පොතෙන් දන්නා එක් මුහුණක් යන්තමින් මතක ය. වහා මම ඒ රුව දෙසට ඇදුණෙමි. 
මේ ....ත......රි...
මට අසන්නට ලැබුණේ එපමණකි....මේ අපේ නලින් අයිය නේද ඒ සුරත මාවෙත දිගු විය. ඔව් ඒ තරියා ය. තරියාගේ කෙරුවාව ලියන තරියා ය. 

ගෙට්ටුවේ පළමු සහෘදයා මට හමුවිය. දැන් මට තනි නැත.

එදා මෙදා තුර මගේ දිවියේ ගෙවි ගිය 45වසර තුළ මා බොහෝ සම්භාෂණ සැනකෙළි සුහද හමු යනාදියට එක්ව ඇත්තෙමි. ඒ හැම එකකට ම මා සහභාගී වී ඇත්තේ කලින් හදුනන එක් මිතුරෙකු හෝ සිටින තැනකට නැතිනම් තවත් මිතුරන් සමග ය. කිසිවකු නොහදුනන දැක නැති මෙවන් සුහද හමුවකට මා ගිය පළමු අවස්ථාව මේ බ්ලොක් ගෙට්ටුව යි. ඒ හැරෙන්නට මා බ්ලොග් ලියන්නට අරන් තාම මාස 5කි. ඉතින් තරමක විචිකිච්චාවක් ද ම සිතේ නැතුවා නොවේ.

එතැනට ඒ වන විටත් පැමිණ සිටි නාඩියා විපොකුරේ වී යා සුමිත් කස්සා ඩබල (සියලු නම් අමතකය. වයසක මනුස්සයානේ අමනාප නොවන්න) වැනි සහෘදයන් ගේ ලෙංගතු පිළිගැන්ම හමුවේ මගේ චකිතය විචිකිච්චාව නැත්තටම නැතිවී ය. ඔන්න ඒ සමගම එතැනට එන තවත් දෙදෙනෙකි.. එකෙක් කළු තට්ටයෙකි අනිකා නව යොවුණ් කම බේරෙන කදිම තරුණෙකි. තට්ටයා කෙළින්ම මා වෙතට පැමිණෙයි. නලින් අයිය කියන්න බලන්න මං කවුද කියලා...මගේ අනුමානය ද නිවැරදි විය ඒ අටං ය. අමාරුවෙන් අටවාගන අටම්පහුර ලියන අටං ය. අර ලස්සන කොල්ලා චමි 4 යූ ලියන චමියා ය. 
ඉන්පසු ප්‍රවේශපත්‍රය ගන්නා තැනට ගිය මම එතැන සිටි පොඩි මලයාට මුදල් දික් කෙරුවෙමි. අයියගේ නම මොකක් ද කලින් රෙජිස්ටර්වෙලා නේද?
මල්ලි මම නලින්....
ආ සමකය වටේ ලියන නලින් අයිය ද..............මම සමි යා.  එවිටම පසුපසින් ගැහැනු කට හඬකි.. නලින් අයියා මම චතු මිතු....ඇගේ සුරත මා මා දැත මතය. බ්ලොග් ලෝකයේ මට හමු වූ පළමු යුවතිය එසේ හදුනා ගැනිණි. එවිටම එතැන සිටි අම්බලමගෙන්ද  සාදර පිළිගැන්මකි..හැමතැනින්ම මා වෙත සුහදත්වය දෝරේ ගලා යයි. ඇත්තටම දැන් මා තනි නැත.

ඇතුළට යන්නට තවමත් කාලය ඇත. එකිනෙකා හදුනාගනිමින් අපේ සල්ලාපය ඇදී යයි. මහ පුදුමෙකි මා කලින් කී බලු පැටියොගේ සිද්ධියේ රු බර කාන්තාව ද ටිකට් පතක් රැගෙන දැන් අප අසලය. මම  ඇය නොහදුනමි. ඇය ද මාව නොහදුනන්නිය. අතරමග සිදු වූ බලුපැටියා ගේ සිද්ධිය තාමත් මසිත රැව් පිළිරැව් දෙයි. ඇ වෙත ඇදුණු මම 
හොලෝ මම නලින් ඔයා කව්ද?
මං නයා...... 
මං හොල්මන්ය.. බ්ලොග් තුළ මා නයෙක් නොහදුනමි. මගේ කුකුස ඇයට ද දැනුනා සේය.
මං තමා ඊ-මේල් කවිකාරි....කට්ටිය මට කියන්නේ බ්ලොග් ලියන නයා කියලනේ ...ඇය සුන්දර ලෙස සිනාසෙයි....
ඇත්තටම ඇය නයෙක් ද. නැත ඇ කව්ද කෙබදු හදවතක් ඇත්තියක් ද යන්න මේ වන විටත් මා උදේ සිදුවිමෙන් තීන්දුවකට පැමිණ අවසන් ය. කෙනෙකුගේ හදවත ස්පර්ශ නොකොට ඇතැම් තීන්දු තීරණවලට යාමේ වරද මා දැස් ඉදිරි පිටම විද්‍යමාන වෙයි. මිතුරනි යමෙකු ගේ මතුපිට දුටු පමණින් ඒ තැනැත්තා හෝ තැනැත්තිය කෙරෙහි තීරණවලට නොබසින්න.

ඇයි අද දුවව එක්කන් ආවේ නැත්තතේ අද ම දුටු කවි කාරිය මගෙන් ලෙංගතු ලෙස විමසයි. ඇත්තටම පොඩි දුව මා සමග එන්නට කැමැත්තෙන් සිටියා ය. එහෙත් ලොකු දුවට පන්ති ය. එක් දුවෙක් රැගෙන ආවානම් අනෙකා ගේ සිත රිදෙයි. දෙදෙනාම නවතා මම තනිවම ආවෙමි. මේ සියලු දේ හරහා මා කවිකාරියගේ නිහතමානිත්වය ද මැනවින් තේරුම් ගත්තෙමි.

දැන් සියල්ල සුදානම් ය. අපි දැන් යමු තැනට. ඒ සෑමා හා සිරා ගේ විධානය යි. අපි ඉදිරියට ඇදුණෙමු. මෙතැන් පටන් සිදු වූ සියල්ල සහෘද බ්ලොග් සටහන් හරහා අලංකෘතව, විදග්ධ ව හා උපාහාස රසයෙන් යුතුව ඔබ සැම මේ වන විටත් කියවා අවසන් ය. එනිසා මම  ඒ ගැන නොලියමි.

ඉතාමත් සැහැල්ලුවෙන් නාදුනන තරුණ දක්ෂ බ්ලොග් කරුවන් කාරිණියන් හා දොඩමලු වෙමින් කාලය ඇදි යයි. 

ක්‍රිකට් තරගයට එක්වන්නට මා තුළ ඇත්තේ දැඩි ආසාවකි. එකල මගේ ප්‍රියතම ක්‍රිඩාව වුයේ ක්‍රිකට්ය. මගේ පාසලේ සම කාලිනයන් වූ රොෂාන් මහානාම අසංක ගුරුසිංහ වැන්නවුන් සමග එකල පාසල් පිටියේ කොනක සෙල්ලම් කළ ඒ සොදුරු අතීතය මතකයන් අතර චිත්‍රනය වෙයි. එකල පාසල් කණ්ඩායමේ වර්ණලාභි මේ ක්‍රීඩකයන්ට සැහැල්ලුපන්දු ක්‍රීඩා කිරම තහනම්ය. එහෙත් තම මිතුරන් වෙනුවෙන් මේ නිහතමානි ක්‍රීඩකයන් දෙදෙනාම බලධාරීන්ට හොරෙන් සෙල්ලමට එක්වෙයි. දියාරුව පවතින අපේ සෙල්ලමට ජීවයක් දෙයි. උන් දෙදෙනාට ප්‍රණාමයක් ලෙසයි මේ කෙටි සටහන මෙතැන තැබුයේ.

එහෙත් අද මට ක්‍රිකට් සෙල්ලං කරන්නට නොහැකි ය. ඒ.... මේ වන විට මා උග්‍ර ලෙස අවිදුර දෘෂ්ටිකත්වයෙන් පෙලෙන බැවිනි. ටෙනිස් බෝල දැන් මට පොඩි වැඩිය. දුර දි පන්දුව දකින්ට හැකි වුව ළගට එන විට නොපෙනේ.  ක්‍රිකට් ගසන්නේ වොලිබෝලයකින් නම් මට ද තරුණ කොල්ලන් හා තරගයක් දිය හැකි ය. තරුණ දස්කම් දකිමින් දැස් කෙවෙණි මත දිදුලන කදුළු කැට පිසලමින් කාටත් හොරා පිටු පසට ඇදී සිගරට්ටුවක් දල්වා ගතිමි. 

ඔන්න එතැනදි තමයි අටං මිත්‍රයා මගේ තනියට එන්නේ. සියල්ලෝ ක්‍රිකට් තරගයේ එල්බ ගෙනය. මා සේම සුමිත් නිරිඇල්ල ද හුදකලාවේ ය. ඌට කර ඇති අපරාධය හද කකියවන සුලු ය. මොකක්දෝ හේතුවකට චමි මලයාද අප මෙන්ම ය. මේක හරියන්නේ නෑ බං අපි රවුමක් දාල එමු. අටං ගේ යෝජනාවට අප තිදෙනාම එකගය. ඔන්න ඔහොමයි අපි හතර දෙනා එකවරම අතුරුදන් වෙන්නේ. මල්වත්තෙන් අතුරුදන් අපි මතුවන්නේ ගම්පහ වලෙන් ය. 

මෙතැන අප හතර දෙනා විටෙක සාහිත්‍ය කතිකාවක ය, විටෙක බ්ලොග් ඉතිහාසයේ ය. කොහොමත් මේ හෝරාව හරිම සුන්දර ය. අටං දොඩමලු වෙමින් අතපුච්චාගත් කතාවේ නිධාන කතාව ගෙන හැර පෑවේ ය. මම ද සුදුහාමිනේ කතාවේ යටගියාව කියා දැම්මෙමි. සුමියා ට අප කියන කිසිවක් නැසෙයි. ඒත් ඌ අප සමග බොහොම ලෙංගතු කමින් තොලකට තෙමා ගනියි. මේ සියල්ල චමියා රූගත කරයි. 

වලේ දී උණුසුම් සංවාදය අටං සුමිත් සහ මම 

"ආ නලියා උඹ කැරලිකාරිත් එක්ක අප්සෙට් එකක් දාගත්ත ද කවදා හරි දවසක". අටං ට පරණ සිද්ධියක් දැන් වාගේ මතක් වී ඇත. මම ද හොල්මං වීමි. 
නෑ එහෙම කිසි දෙයක් වෙලා නෑ. ඇත්තටම මට එවන් සිද්ධියක් මතක නැත. මා ඇය සමග චැට් කිරීමක් හෝ කළ මතකයක් නැත. 
නැ බං ඒකි මට කිව්වනේ උඹ මහ අප්සට් ජොකෙක් කියලා. උඹ මොකක් හෝ නොහොබිනා කමෙන්ට් එකක් එකිගේ පෝස්ට් එකකට දාල කියල තමා ඒකි කිව්වේ. හැබැයි ඒ වෙලාවේ මං ඒකිට කිව්වා නලියා කියන්නේ ජෙනුවින් පොෆයිල් එකකින් ඉන්න එකෙක් ඔයා ඉන්නේ ෆේක් ඌට එහෙම චොදනා කරන්න එපා කියලා .

අටමා එතැන දී මා බේරා ගෙන ඇත. මේ ගෙට්ටුව නිසා මට එරෙහි මේ චොදනාව දැන ගතිමි. සත්‍ය ලෙසම මගෙන් වූ දෙය තාම මම නොදනිමි. කැරලිකාරියේ ඔබ මෙය දුටුවොත් මගෙන් වරදක් වී ඇත්නම් එය මට පෙන්වා දෙන්න.එසේම සමා වන්න. සිතා මතා මා කෙනකු අපහසු තාවට පත්කරන්නේ නැත. එසේම මා දමනා සියලු කමෙන්ටු මගේ නමින් පමණකි මා දමන්නේ. සිත් රිදවිමක් වන දෙයක් වුයේ නම් එය නොපමාව මා වෙත පෙන්වා දෙන්න. මන්ද යත් එවැන්නක් යළිත් මා වෙතින් නොවිම සඳහා. මේ ගැන කවුරුන් හෝ දන්නේ නම් මට කියනු මැනවි.

ඉන් පසු අපේ කතාව ඇදී ගියේ අපේ පැරණි බ්ලොග් ලියන්නන් ගැන ය. මාරයා, ඩූඩ්, මාතලං, හිරු, හිරු හිමාවී, සුදු මහත්තයා, විචාරක,සරත් , සරා, සයිලන්ට් සහන්, බුවා, රුවා,හසී, දුකා, තව නම් කියැවිණි මට දැන් අමතකය ඒ අය බොහෝ දෙනකු ඉන්නේ විදෙස් ගතවය. මේ ගෙට්ටුවට ඔවුන්ගේ අඩුව තදින්ම දැනි තිබිණි. නවක බොහෝ දෙනකු ආවේ මේ සහෘදයන් හා වදනක් දෙකක් දොඩමලුවන්න ය. 

දැන් දැන් අපේ මේසයේ හඬ උස්වෙයි. සෝඩාව ,කොකාකෝලාව දෙක තුන වෙයි. අපි විවිධ ඉසව් ස්පර්ශ කරමින් සල්ලාපයේ යෙදුණෙමු. 
ඔන්න එවිටම සුදික ගෙන් ඇමතුමක්...කොහෙද යකෝ උඹල ගියේ...ඉක්මන්ට වරෙං...ඉතිරි සියල්ල උගුරට දෙකට අහවර කළ අපි යළිත් සහෘදයන් හා එක්වුණෙමු. එතැන් පටන් සෑමාගේ කාරයේ වූ සිදුවිම්ද මේ වන විට ඔබ සැම අනෙකුත් පෝස්ට් වලින් කියවා ඇත.

ගෙට්ටුව සුන්දර අද්දැකීමකි. බොහෝ දක්ෂතා ඇති යොවුන් මානවක මානවිකාවියන් ගොන්නක් හදුනා ගැන්ම දිවියේ ලද භාග්‍යයකි. පියවි සිහිය මදක් සසලව තිබුණ ද කොල්ලන් කෙල්ලන් පිරිස සමග වචනයක් හෝ කතා කර ගත්තෙමි. 

සිත්තමී ශම්මි සිත්තරි ශෂි අයිස්කැටේ නිනු සිහින මදාරා චතු මිතු උමා මේ මට මතක තියන එහි දී හමු වූ පැංචියන් ගේ නම් ය. 

පැංචන් ගැන නම් වෙන වෙනම නම් නොකියමි. මන්ද යත් ඒ එකෙකුගේ හෝ නමක් දෙකක් අමතක වුවොත් එය හරි මදි නිසා ය. එතැනට ආ ඒ හැම පැංචෙක්ම ගුණයහපත් ය. දඟකාර ය කෙළි ලොල් ය දක්ෂ ය. ඉතින් දරුවනේ උඹලා ගේ සමාගමය එදින මට දිව ඔසුවක්ම විය. ඒ වගේම පුංචි ඉල්ලිමකුත් කරනවා... මට මග හැරුණු ඔබලාගේ බ්ලොග් අඩවි වෙත්නම් කරුණාකර මේ පෝස්ටුවේ ලිංකුව දමා යන්න.. මම අනිවා එනවා ඔබේ අඩවියට.

සෑමා හා සිරා යනු දක්ෂ සංවිධායකයන් දෙදෙනෙකි. උන්ගේ වෙහෙස නොවන්නට මට මෙවැන්නක් අහිමි වන්නට තිබිණි. සුදීක හා ප්‍රදීප් ද එසේම ය. ඉතින් මේ සංවිධාන කටයුතුවලට නන් අයුරින් සහාය දුන් සැමට ද මගේ ප්‍රණාමය.

ඉතින් මට මොනවද මේ ගෙට්ටුවෙන් ලැබුණේ..

කොටියකටවත් මිල කළ නොහැකි රට පුරා විහිදී ගිය අගනා මානව සම්පතකි.

මොනවද මට අහිමි වුණේ

මගේ කාලයෙන් පැය හය හතක් පමණි...

ඉතින් මං වාසනාවන්ත නැද්ද....කියන්න බලන්න..