කෝ................. කවිය ......... කෝ.................. ඇය

මේ මගේ හිතවතෙකු ගේ නිර්මාණයක්

පෑන්තුඩට මුවාවෙලා
හිතේ තියෙන
සිහින ගෙනත්
ධවල වර්ණ
පැහැති කොලේ
කුරුටු ගාලා
කුරුටු ගාලා
කවි ලියන්න මම හිතුවා...............

කොහේ තියෙන සිහිනද...
කවුරු කොහෝම මැව්වද
කෝ...කවි
මගෙ හිතින් මම ඇසුවා.....
ඈත ඉදන් අතවනලා
ඈ  ... මා හට කතා කළා
කවි ලියන්න දුවලා එන්න
අතිතයේ එක් දවසක
පාළු නිසල අහසක් යට
ඇයත් මමත්
ඇවිද.. ගියා ..ඇය කියනවා 
මට ලියන්න
ඇය ගැන කවි රස මවලා

කවියන් මිහිපිට හිටියලු
ගැහැනුන් ගැන කවි ලිව්වලු,
ඒ අය අද පස් යට හිද අපි දෙන්ට හිනා වේවි.....
මොනවා ගැනද කවි ලියන්නේ
කවි කොහොමද මම 
ලියන්නේ
සේකර ,
රමණි ගැන
හැමදාමත් කවි ලිව්වා
ඔහු මළ පසු සොහොන් කොතේ
කවි ලියන්න ඇයට කිව්වා
ඇය දන්නෑ කවි ලියන්න
රමණි ....නෑ
සොහොන් කොතේ
කවි ලිව්වේ කිසිම දිනෙක
මම කොහෙමද කවි ලියන්නේ
දෙනො දහක් අතර ඉදන්
ඇය මා හා සිනා සුනා
ඒ සිනාව තුරුළු කරන් 
කවි 
ලියන්න ඇය කියනවා
කොළඹ කොටුවේ බෝ ගහ යට
දුම් දම දම
පිම්මේ දුවන වාහන අස්සේන්
එබේමින් යාචකයින් 
හිනා වෙනවා
උන් කොහොමද දැන ගත්තේ
ඇය ගැන මම කවි ලියනවා..
සිනිදු සීත අතගිලි වල 
සිනිදු කමට කවි ලියද්දි
යාචකයන් හිනා වෙනවා
මම කොහොමද
කවි ලියන්නේ...........


දුන්හිද අද්දරට වෙලා
හිනා වේවි අපි හිටියා 
දුන්හිද අපි පසු කරගෙන පල්ලම් බැස 
යන්න ගියා
ඈත සිහින කොදෙව්වකට
ඇවිද යන්න පාර දිගේ
අපි දෙන්නම ගලින් ගලට 
පැන පැන විත් ....
නතර වෙලා බලා උන්නා 
කන්න බොන්න විදියක් නෑ
දින දෙකින් කැවෙත් නෑ
කෑස්ස වමනය
බඩේ අමාරුව.......දැන් හොදයි
බඩගිනි පිංසිද්ධ වෙයි
කියක් හරි දිලා යන්න
මම කොහොමද කවි ලියන්නේ 
.............................

පොතක් ඇතුලේ 
ලියලා තිබුනා කවියන් ගැන
සුන්දරළු කවි
කොහේද
කොතනද,කොහොමද
සුන්දර වුනේ
ඒ කවි පද
කොච්චියෙන් ගමට යද්දි ටිකට්
ලියාපු කවි
ඩකස් ....ඩකස් ...
මහා සද්දෙන් ඇදි ඇදි යද්දි
ලියවුන කවි,
සුන්දරළු ඒ කවි පද
මම කොහොමද,
මම මොනවද,
මට කියද්දි,
මම දන්නා
ලග හිදිනා ඇය ගැන
කවි පද ලියන්නේ
කොච්චියෙන් කොළඹ එද්දි
අතර මගදි හැම තැකදිම
දත් තිස්දෙක එකතු කරලා
හිනා වෙලා ඉන්නා අය කටවුට් වල...............
කොච්චියේ හඩ අස්සේන්
ඩකස්...............ඩකස්
“අලියත් අද නෑ
අතකුත් අද නෑ
පිල් මාරුව
උන් හැමොම  ..මෝඩවෙලා අපි හැමෝම
බඩුත් මිළයි...අහස උසට
වයිමා ඇවිත් ලගදිගියා
බඩු මිළදැන් අඩු වෙලා ලු...
හම්.......................................

කොච්චියේ හඩ අස්සෙන්
තවත් එකේක් කෑ ගහනවා
ජන්දේ හින්දා ..ජන්දේ හින්දා
අපි අහුවෙයි
අපි අහුවෙයි,
ඕව් ..ඕව්...
අපි අහුවෙලා ....ජන්දේ දෙන්නේ අපි හැමොම
ජන්දේ ගන්නේ උන් හැමෝම
ලගදි ඉදන් හිනාවෙන්නේ
අපි කොහොමද ජන්දේ දෙන්නේ,
කකුල් දෙකත් හිරි වැටෙනවා
අත් දෙක නිල් පාට වෙලා
ඇය කියනවා මට ඇහෙනවා.........
මම කොහොමද කවි ලියනනේ
සීගිරියේ ගල මුදුණේ
සුන්දර වු පැලක් හදන්
කටු මැටි ගා පිරිමැදලා
අපිත් ඉමුකෝ තුරුල් වේලා
ගලෙන් බැහැලා අප්සරාවෝ
පවන් සලයි අපි දෙන්නට
කැටපත් පවුරේ හැම තැන
කවි ලියවී උන් හැමෝම
අපි කොහොමද
එහෙම ඉදන්නේ
කකුල් දෙකත් හිරි වැටෙනවා
අත් දෙක නිල්පාට වෙලා,
ඇය කියනවා මට ඇහෙනවා
මම කොහොමද කවි ලියන්නේ
ඉතිහසයේ පෙර දවසක
අපි ආවළු  කැලේ මැදින්
ඒ එනකොට කැලේ මැදින්
වැද්දේක් විත් උරන වේලා
මත් එක්ක අතින් පයින් කදෙන් ඇගෙන්
සවි ශක්තිය බලනා විට
ඔබේ අතේ සුරකිව තිබු අසිපත ගෙන
දුන් හින්දා
ඒ ..............වැද්දට,
මම මැරුනා...මට වැරදුනා....
ඒ මනමේ මම නොවේයිනේ
ඒ කුමරිය ඇය නොවේයිනේ
අපි දෙන්නම කොහෙද හිටියේ
ඉතිහසයේ පෙර දවසේ.....................
මම කොහොමද කවි ලියනේ
ඇය අඩනවා
ඇය කියනවා ..
““කකුල් දෙකත් හිරි වැටෙනවා
අත් දෙක නිල් පාට වේලා,
ඇය කිනවා මට ඇහෙනවා..........
තරු එළි වැට පාර කියයි හෙට දවසට එන්න කියයි
සෙවනැලි නැති ඝණ අදුරේ
තවත් වරක්,
හද පායයි
ඉර පායයි,
කවි ලියනේ කොහොමද මම
කවි කම දැන පන අදිනවා
අතිතයක්
නැති කවිකම මා ලග
ඉද තනි රකිනවා...
ඇය..ඔහු ලග....
.........................

චන්දන ලියනාරච්ච්