දරුවනේ එන්න! ඇවිත් මල් කඩන්න!

නූතන ‘බොඩිබිල්ඩර්ස්ලාට’ අනුව ආදරය යනු පිස්ටන් එකකි. පිස්ටනයකට වැදගත් වන්නේ බලය, ශක්තිය හා ක්‍රියාකාරිත්වයයි. ආදරයට ද ඒවා ප්‍රමාණවත් යැයි ඔව්හු කල්පනා කරති. මේ නිසාම අද කොල්ලෝ ජවය පමණක් රැගෙන සිය පෙම්වතියන් ළඟට යති. ඇයට කෑල්ල යැයි කියති. ගැටුමේ ආරම්භය එතැනය. මෙබඳු”ගොඩිගල්” මිනිසුන්ට ආදරයේ මහිම කියා දෙන අපූරු පොතක් ලෙස “මනුෂ්කා” නවකතාව හඳුන්වා දෙන්නට පුළුවන.


කලකට පසු අපූරු ප්‍රේම වෘත්තාන්තයක් කියවන්නට ලැබිණි. එය මානව ප්‍රේමය පිළිබඳ සංවේදනා සංගෘහිත කළ අලුත් ලියැවිල්ලක් සේ හැඳින්විය හැකි ය. කතාකරුවා වරෙක අපේ යටි සිතට තට්ටු කරයි. තව වරෙක ආධ්‍යාත්මය අවදි කරයි. තවත් වරෙක අප නො දන්නා අඳුරු අතීතයක් හා සංවේදී ස්මරණයක් වෙත අප රැගෙන යයි.
ප්‍රේමය යනු කිම? එය ගොරබිරම් රාගයේ පිළිබිඹුවක් ද? මුග්ධ ආදරයේ පැතිකඩක් ද? එසේත් නැතහොත් හුදු මෙවලම් ගැටීමක් ද? ආධ්‍යාත්මය, අතීතය, ස්මරණය, සිහින හා පරිකල්පන මේ විෂය කෙරෙහි බලපාන්නේ කවරාකාරයෙන් ද? ඊට පිළිතුරු ලෙස ලියැවුණු නිරූපණවලින් ද? විවරණවලින් ද උක්ත කෘතිය සැරසී ඇත්තේ ය.
මුළුමනින් ම ගත් කල; මානව සබඳතා පිළිබඳ අප ස්පර්ශ නො කළ සංකීර්ණ ඉසව්වක් මේ කෘතියෙන් හෙළිදරව් කෙරේ. එය මානව ප්‍රේමය නම් වූ අචින්ත්‍යෙ සංකල්පය සම්බන්ධිත නව නිර්වචනයක් සේ පෙන්වා දෙන්නට ද කැමැත්තෙමු‍.
ප්‍රබන්ධය මනුෂ්කා ය. කතුවරයා ආචාර්ය සාලිය කුලරත්න ය.
මනුෂ්කා පිළිබඳ ශාස්ත්‍රීය ප්‍රවේශයකට ගිය හොත්; මේ නවකතාව ඔස්සේ වැදගත් ලක්ෂණ තුනක් මතු කර ගත හැකි ය.
(1) ප්‍රේමය පිළිබඳ නව අර්ථකථනය,
(2) රමණීය හා සංක්ෂිප්ත භාෂාව
(3) කෙටි කතා ආකෘතිය
මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න විසින් රචනා කරන ලද ප්‍රේමය නම්; රාගයෙන් තොර සඳ එළිය සේ අචින්ත්‍යෙ යි ගීතය පතුරු ගැසූ මහාචාර්ය සුචරිත ගම්ලත්; රාගයෙන් තොර ආදරයක් කොයින් ද’ යි ප්‍රශ්න කළේ ය. නෂ්ටකාමියා යැයි සුනිල් ආරියරත්නට අපහාස කළේ ය. මෙබඳු රෝගවලට හොඳ සිංහල බෙහෙත් ඇතැ’යි ද කියා සිටියේ ය. මෝඩ ප්‍රේක්ෂකයෝ අත්පොඩි ගැසූහ. ඔල්වරසන් තැබූහ. එහෙත් එකෙකු වත් ප්‍රේමයේ සංකීර්ණතා හඳුනාගත්තේ නැත.
වැරැදුණේ විචාරකයාට මිස; ගීත රචකයාට නොවේ. එම ගීතයේ ධ්වනිය සුචරිත ගම්ලත් විසින් යට ගසන ලදී. හිතා-මතා ම එසේ කළේ ප්‍රේමයට වඩා බඩගොස්තරවාදී දේශපාලනය ඔහුට වැදගත් නිසා ය. මාක්ස්වාදී විචාරය මෙන් ම අනෙකුත් විචාර වාදයන් ද විවිධ අරමුණු හා ඉලක්ක කේන්ද්‍ර කොට නිර්මිත න්‍යායවලින් සමන්විත ය. ඒවාට හසු වන්නේ ඉහත කී ඉලක්ක හා අරමුණු පමණි. මේ න්‍යාය හැදෑරීම වැදගත් වන්නේ වුව ඊට වහල්වීම කලාවට කරන අයුක්තියෙකි. සරල නිදසුනක් ගතහොත් භාවපූර්ණ සංගීතයේ සියුම් තැන් මාක්ස්වාදී විචාරයට හසුවූයේ නැත.
මනුෂ්කා නවකතාව රසවිඳිය යුත්තේ විචාරවාද, න්‍යාය හා දර්ශන සිතින් බැහැර කරමින් ය. නිදහස් චින්තනයකින් හා පුළුල් මනසකින් යුතුව මනුෂ්කා කියැවීමට යොමු වන පාඨකයා මනුෂ්‍යත්වය යන සංකල්පය හා ඊට යටින් ඇති ගැඹුර වටහා ගනු ඇත.
ආචාර්ය සාලිය කුලරත්න මානව ප්‍රේමය නිරූපණය සඳහා විද්‍යාත්මක ක්‍රමවේදයක් අනුගමනය කර තිබේ. ඊට ඉතිහාසය, පුරාවිද්‍යාව, තන්ත්‍ර, දේවකතා ආදිය පමණක් නොව පිටසක්වළ ජීවීන් පිළිබඳ පර්යේෂණ පවා උපයෝගී කරගෙන තිබේ. එහෙත් ඔහු මේ සියල්ල කතාව හා ඓන්ද්‍රීය ලෙස සම්බන්ධ කරයි.
මේ කෘතිය සම්පාදනය කිරීම සඳහා කතුවරයා බරපතළ හැදෑරීමක නිරත වන්නට ඇති බව පැහැදිලි ය. මහා භාරතයේ ඓතිහාසික දර්ශන හා ලබ්ධීන් මෙන් ම විශ්වය හා මානව විද්‍යාව පිළිබඳ නූතන ඉගැන්වීම් කෙරෙහි ද ආචාර්යවරයාගේ නිබඳ සැලැකිල්ල යොමුවී තිබේ. ලෝරන්ස් ආර්. ස්පෙන්සර්ගේ “ඒලියන් ඉන්ටර්වීව්” නම් කෘතිය අප සිහියට නැ‍ඟේ. ඉන් හෙළිදරව් කෙරෙන්නේ නාසා ආයතනයේ නිලධාරිනියක පිටසක්වළ ජීවියකු සමඟ කරන සන්නිවේදනයක් පිළිබඳ තොරතුරුය. පිට සක්වළ ජීවියා‍ නාසා ආයතනයේ සිරගත කර සිටී. ඔහුගේ යානය (ජීවියා ස්ත්‍රීලිංගික බවද කියැවේ) කඩා වැටීමෙන් මේ අකරතැබ්බය සිදු වේ.
පිටසක්වළ ජීවීන් හා මනුෂ්‍යයන් අතර සහ සම්බන්ධයක් ගැන කෘතියේ මුල් කොටසින් කියැවේ. ස්පෙන්සර්ගේ කෘතියේ හෙළිදරව්වෙන් පැහැදිලි වන්නේ පෘතුවියෙහි මනුෂ්‍යයන් බිහිවීමටත් පෙර සිට පිටසක්වළ ජීවීන් මේ ග්‍රහ ලෝකය පිළිබඳ උනන්දුවෙන් සිටි බවය. එය වෙනම මාතෘකාවක් වුව මානව සබඳතාවලට එහි සම්බන්ධයක් තිබේ.
“මෙලොව අතීතයත් එහි දිවිගෙවූ මිනිසුනුත් මේ විශ්වයේ චක්‍රාවාටයක වෙසෙන ආධ්‍යාත්මවාදී මිනිසුන් පිරිසක් විසින් සම්බන්ධීකරණය කෙරේ. ඔවුන් වෙසෙන ලෝකය පෘතුවියේ සිට ආලෝක වර්ෂ 86ක දුරින් පිහිටි සිරීසස් ඒ නම් සූර්යයා වටා පරිභ්‍රමණය වන ග්‍රහලොවකි. මේ මනුෂ්‍යයන් අතීතයේ දිවි ගෙවූ මිනිසුන් ලෙසත්, වර්තමානයේ දිවි ගෙවන්නවුන් ලෙසත් පෘතුවි තලයේ එකම ආත්මයෙන් යුතුව සැරිසරතැ’යි මහාචාර්යවරයා කියයි. විශේෂ ම කරුණ වන්නේ මේ ජීවීන් මිනිසුන්ගේ ගැඹුරු ආධ්‍යාත්මික හා ප්‍රේමණීය ජීවිත සමඟ සම්බන්ධව සිටීම ය.”
(මනුෂ්කා - පිටුව 763)
පරම සත්‍යය වචනවලින් විග්‍රහ කළ නොහැකි බව කෆ්කා වරක් කියා තිබේ. එහෙත් පරම සත්‍යය සොයා යන ගමනේ දී සංවිධානගත වචන ගොඩවල්ම නිවැරැදි මාවත සොයා ගැනීමට අත්වැලක් සැපයීමට ඉඩ තිබේ සාලිය කුලරත්නගේ මනුෂ්කා ද එවන් කෘතියක් ලෙස සලකන්නට පුළුවන.
මේ කෙටි නවකතාව තුළ ඉතා රසවත් උප කතා ගණනාවක් තිබේ. අජනධරගේ කථාන්දරය, කෛලාශගේ කථාන්දරය, මනුෂ්කාගේ කථාන්දරය, මසාහීර්ගේ කථාන්දරය යනාදී ලෙසින් ඒවා පෙන්වා දිය හැකි ය. මේ සෑම අතුරු කතාවක් ම කෛලාශගේ හා මනුෂ්කාගේ වර්තමාන කතාව හා මනාව ගළපා ගැනීමට කතුවරයා සමත් වෙයි. ඒ සෑම කතාවක් ම සංක්ෂිප්තය. එලෙස ම ඒකාත්මික ලෙස මානව ප්‍රේමය සමඟ බැඳී සිටින්නේ ය.
කතුවරයා අතීතය හා වර්තමානය ගළපමින් තම තේමාව ඔස්සේ නවකතාව විකාශය කරනුයේ ප්‍රබන්ධ කථාවේ සූක්ෂ්ම ශිල්ප ධර්ම පිළිබඳ සියුම් වැටහීමකින් යුතුවය. මේ විෂය පිළිබඳ වැටහීමක් නැති කෙනකු අතින් මහා විකාරයක් විය හැකි ව තිබූ අනුභූතියක් අපූරු වියමනක් බවට පත්කරගන්නට සාලිය කුලරත්න සමත් වී සිටී. ඔහු තම ශාස්ත්‍රීය විග්‍රහ හා තොරතුරු කතාවට ඇතුළත් කර ඇත්තේ නීරසභාවයකින් තොරව කතාවේ කොටසක් ලෙස ය.
අප මේ පසු කරමින් සිටිනුයේ සිංහල නවකතාව සම්බන්ධයෙන් වන විකාර යුගයෙකි. ඇතැම් මහාචාර්යවරු ඓතිහාසික නවකතාවට මුවාවී ඉතිහාසය විකෘති කරති. තවත් ප්‍රසිද්ධ නවකතාකාරයෝ සමාජ යථාර්ථය කියා බේගල් ඇදබාති. තවත් පිරිසක් සිහින හා හිතළු ලියති. මේ බහු භූතවලින් බැහැරව යන සාලිය කුලරත්න නවකතාව ඔස්සේ ජීවිතයට අලුත් අර්ථයක් එක් කිරීමට උත්සුක වෙයි.
නවකතාකරුවා වැඩියෙන් ම අවධානය යොමු කළ යුත්තේ සිය පාඨකයා කෙරෙහි ය. පාඨකයා නවකතාකරුවාගේ දෙවියා වන්නේ ය. එහෙත් අවාසනාවකට මේ රටේ සිදු නොවන්නේ ද එයම ය. අපේ නවකතාකරුවෝ පාඨකයන් තඹ දොයිතුවකට නොසලකති. ඔවුන්ගේ රුචිය, කාලය, දැනුම වැනි සාධක අතහැර නවකතා ලිවීම අපගේ කතාකරුවන්ගේ සිරිත ය. මේ නිසා ම සිංහල නවකතාවල අනවශ්‍ය වර්ණනා, බොරු සංවාද හා කාලය කා දමන නීරස විග්‍රහ දකින්නට ලැබේ.
පාඨක සමූහයා කෙරෙහි උනන්දු වන රචකයකු සිටිත් ද, ඔහු කාලයේ තාලයට වැදගත් කෙටි නවකතාව දෙසට නැඹුරු වනු ඇත. නූතන සමාජයට ගැළපෙන හොඳ ම නවකතා ආකෘතිය ඇත්තේ කෙටි නවකතාව තුළ ය. එහි විශේෂත්වය වන්නේ කෙටි බව, ඒකාත්මිකභාවය, ධ්වනිපූර්ණ භාෂාව හා වේගවත් ශෛලිය යි. චරිත නිරූපණය, සිද්ධි ගැළපීම හා මත දැක්වීම උත්කර්ෂවත් අවස්ථාවෙන් ම සිදු කිරීමත් කෙටි නවකතාවක විශේෂත්වයෙකි. අමෙරිකන් නවකතාවට කෙටි නවකතාවේ නිය ම හැඩරුව හඳුන්වා දුන්නේ හෙන්රි ජේමිස් ය. (1883 – 1924) අර්නස්ට් හෙමිංවේ මෙන්ම හර්මන් හෙස ද කෙටි නවකතාවට ප්‍රිය කළේ ය. ෆ්‍රාන්ස් කෆ්කාගේ සියලු නවකතා කෙටි නවකතා ගණයට වැටේ. මනුෂ්කා නවකතාවේ රචකයා වන සාලිය කුලරත්න කෙටි නව කතාවේ ලක්ෂණ හොඳින් හඳුනාගෙන සිය නිර්මාණ කාර්යය නිමවා තිබේ.
රචකයාගේ භාෂාව ගැන ද විශේෂයෙන් කතා කළ යුතු ය. රමණීය භාෂාවක් යැයි කියුව ද සාලිය කුලරත්න ඇතැම් තැනෙක දී උක්ත - ආඛ්‍යාත සම්බන්ධය වරද්දයි. තවත් තැනෙක දී සම්මත අක්ෂර වින්‍යාසය බිඳ දමයි. එහෙත් ඔහුගේ භාෂා රටා ව, පද ලාලිත්‍යය, විශේෂ යෙදුම් හා සංක්ෂිප්තභාවය නිසා පළමු දොස් ඉබේ මැකී යයි. උද්වේගකර අවස්ථා නිරූපණයේ දී කතුවරයා දක්වන සංයමය හා ගැඹුර මතු කිරීම සඳහා උද්ධෘතයක් දක්වන්නට කැමැත්තෙමු.
“සිය ළයෙහි කකියන ඒ සියවස් ගණනක් පැරණි පුරා වෘත්තය, මතක ගංගාව දිගේ පැමිණ ළය තුළ කිටි-කිටියේ හිර වී තිබිණි. එය මේ මොහොතේ, මහ වැස්සක දී කඳු පාමුල දිය උල්පත් ලෙස ගලා එන්නාසේ කෛලාශගේ ළය උතුරා ගලන බව ඔහුට දැනිණි. කිසි දිනෙක මෙවන් මනඃකායික විපර්යාසයකට මුහුණ නොදුන් ඔහු තම කමිසය ලිහිල් කර උර පෙදෙස නැරඹූවේ ය. කතුන්ගේ උර මඬලෙහි පිබිදුනු පයෝධර ඇති ස්ථානයේ තිබෙන ශේෂ ලාංඡන පියයුරු තුඩු තෙත්ව ඇති බව කෛලාශ දිටී ය. ඒ වනාහී මනුෂ්කා කෙරෙහි වූ වාවාගත නොහැකි ප්‍රේමයෙන් ඔහුගේ ළය තුළ නිපදවූ කිරි දියර බව ඔහු නිශ්චය කරගත්තේ ය.”
(මනුෂ්කා - පිටුව 761)
සමස්තයක් ලෙස ගත් කළ මනුෂ්කා හැඳින්විය හැක්කේ කලකට පසු විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරයකු අතින් ලියැවුණු සාර්ථක ප්‍රබන්ධයක් ලෙස ය.

රන්ජන් අමරරත්න

හැකිනම් මෙතැනට ගොඩවැදී නිබන්ධනයක් සඳහා සහාය දෙන්න

 පෝරමය පුරවන්න මෙතැනින් යන්න