blogger ඕනා facebook වානා

සංතෘෂ්ටිය පරම ධනය යැයි පැරැණි කියමනක් ඇත. එය සත්‍යයැකියි මට සිතේ. ඒ මන්ද යත් සතුට නොමැති තැන ජීවයක් ද නැතැයි සිතෙන 
තරමට ඉච්ඡාභංගත්වයට අප පත්වන අවස්ථාවන්ට මූහුණ දී ඇති බැවිනි. දෛනිකව එකාකාරී සේවයක යෙදෙන්නෙකුට තම වෘත්තියේ 
යෙදෙද්දී ඇතිවන ව්‍යාකූලත්වය සිතේ සංතෘෂ්ටිය මොට කරවයි. එවන් විටෙක සිතේ සංතෘෂ්ටිය වෙනුවෙන් එකිනෙකා විවිධ 
ක්‍රියාකාරකම්වල නියැළෙති. 

එයින් මිදෙන්නට මා තෝරාගත් කෙටි මගකි මුහුණු පොතට හොට දැමීම. මුලදි මුලදි බොහොම කෙටි කාලයකට මුහුණු පොතට වැදුණත් කල් යත්ම එය ඇබ්බැහියක් බවට ම පත් ව ඇතැයි හැගුණේ ඇතැම් අත්‍යවශ්‍ය වැඩ කටයුතු ද මගෙන් ගිලිහෙන බැව් පෙනෙන විටය.
හිතේ ඇති දෝමනස්සයන් පහකොට කෙටි කාලින වින්දනාත්මක සිතුවිල්ලෙන් මනස සරසා ගන්නට නම් කදිම තැනකි මුහුණු පොත. එහෙත් අවසානයේ ඉන් අප ලද දේට වඩා වැය කර ඇති කාලය අපරාධයක් යැයි සිතෙන්නේ කල් ගත වෙත්ම ය.
මුහුණු පොතේ නිර්මාණ කාර්යයන් නැත්තේම නොවේ. ඒ නිර්මාණයන් ද යටපත් කරගනිමින් බොහෝ හර සුන් දේ පිටු අතර සැරිසරයි. ඒ රැලි මතට ගොඩ බසින සියල්ලෝමද නොදැනීම රැල්ලේ ගසාගන යයි.

එහෙත් මුහුණු පොත හරහා ගොඩනගාගත් මානව සම්පත නම් අති මහත් ය. ඉතිරි කළ යමක් වේ නම් ඒ මානව සම්පතයි.මුහුණු පොතෙන් ලද එකම දෙය එයයි. ඒ සම්පත ලැබෙන විට බ්ලොග් හරහා ඇතිකරගත් මානව සම්පත මගෙන් ගිලිහෙමින් පවතින බව දැනුණේ කල් යල් ගොස්ය.
වෙනදා ඉඩ ලැබෙන හැම මොහොතකම බ්ලොග් සටහන් කියැවූ වෙක්මි මම. එහෙත් මුහුණු පොතට ඇබ්බැහි වූ පසු ඒ සියල්ල යට යන්නට විය. බ්ලොග වෙනුවෙන් වෙන්වූ කාලය එන්න එන්නම අඩු විය.
ඉදින් මම දැන් මුහුණු පොතෙන් ඇත් වන්නට තීන්දු කළෙමි. ඒ කාලය ඔබගේ බ්ලොග් සටහනක් කියවන්නට යොදමි. කමෙන්ටුවක් කොටන්නට වෙන් කරමි.
බුකියේ මිතුරු මිතුරියනි, ඉතින් දැන් මම බුකි ගතවන්නේ දිනකට විනාඩි දෙකතුනක් පමණි.
කකා ද මේ ගැන මෙයිට කලින් ලියා තිබිණි. මෙතැනින් එය කියවන්න

බ්ලොග් පෝස්ට් සඳහා ප්‍රචාරයක් ගැන්මට ට්විටර් (twitter) භාවිතයට ගන්නට ද කටයුතු කෙළෙමි. මගේ ට්විටර් පිටුවට මෙතැනින් යන්න