මාන්තිව් කුරුලු දූපතේ ලාදුරු කොදෙව්ව

මාන්තිව් දූපත කලපුවට සමාන්තරව පුළුල් ලෙස පැතිර පවතී.  ලොකු කුඩා දූපත් රැසක් එහි පිහිටා ඇති අතර, විශාලම දූපත ලෙස සැලැකෙන්නේ මාන්තිව් දූපතය. 
මඩකලපුව නගරයට බටහිරින් පිහිටි මාන්තිව් දූපත ප්‍රකටව ඇත්තේ වර්ෂ  1600 ගණන්වල ලාදුරු රෝහලක් එහි ඉදි කර ඇති නිසාය. ඕලන්ද පාලන යුගයේ දී ප්‍රථම වරට කොළඹ හැඳල ලාදුරු රෝහල ස්ථාපිත කළ අතර, ඉන් අනතුරුව ගාල්ල රූමස්සල සහ මඩකලපුවේ මාන්තිව් හි මිනිස් වාසයෙන් තොර හුදෙකලා ප්‍රදේශ ලාදුරු රෝහල් ඉදි කිරීමට තෝරා ගෙන ඇත. අක්කර 85ක පැතිරී ඇති සෝබමාන වෘක්ෂ වදුලකින් සහ කඩොලාන ශාකවලින් සමන්විතය. 

එදා සිට අද දක්වා වසර හාරසියකට වැඩි කාල පරාසයක් ලෙස මෙය ලාදුරු රෝහලක් ලෙස පවත්වාගෙන යනු ලබයි. එහෙත් එදා 400-450 පමණ රෝගීන්ගේ දිවි ඇති තුරා හුදකලා නවාතැන්පළක් බවට පත්ව තිබූ මේ ලාදුරු රෝහලේ අද දිවි ගෙවන්නේ රෝගීන් දෙදෙනෙකු පමණි.
නාවික හමුදාපති වයිස් අද්මිරාල් ජයනාත් කොළඹගේ සහ මඩකලපුව දිසාව භාර ආඥාපති ජනරාල් ලාල් පෙරේරා, 231 බළසේනා මූලස්ථානාධිපති සුදන්ත තිලකරත්න ඇතුළු නිලධාරීන් සහ සෙසු නිලයන්ගෙන් ද සහායෙන් කොටුවමඩ නාවික අනු කණ්ඩයේ සේවය නියුතු සුළු නිලධාරී කරුණාරත්නත්, බල නැවි ධනපාලත් කැටුව අපි මාන්තිව් දූපත බලා ගමන් ඇරැඹීමු. කුඩා ඩිංගි බෝට්ටුවකින් මාන්තිව් දූපත බලා ගියේ බොහෝ දෙනෙකුට ඇස නොගැටුණු ඒ දුබල දසුන දැක බලාගෙන දූපතේ තොරතුරු ඔබ හා බෙදා හදා ගැනීමටය. කොටුවමඩ ප්‍රදේශයෙන් ඩිංගි යාත්‍රාවට නැගුණු අපි කාලයක් කොටි බළකොටුවක් ලෙස පැවැති පුදුර්, වවිනිතිව්, කොක්අඩිචෝල ප්‍රදේශ ඇස ගැටෙන මායිමෙන් තවත් නොබෝ වේලාවකින් මාන්තිව් ජැටියට ළඟා වීමු.
අපි එහි ළඟා වෙද්දී රෝහල් සේවකයින් දෙදෙනෙකු සහ එක් පාපැදියක් දක්නට ලැබිණි. එතැන් සිට මීටර් 500ක් පමණ යන තුරු පවතින අඩිපාර වැටී තිබුණේ විශාල ජලජ කුරුල්ලන් රැසක් කූඩු තනා තිබූ රූස්ස වන වදුලු අතරය. තවත් පැත්තකින් ගරා වැටෙමින් පවතින වන වැදුණු කුඩා කුඩා නිවාසය. ඒවා වාට්ටු ලෙස පවතින්නට ඇත. පන්සල, පල්ලිය, කෝවිල සහ මුස්ලිම් පල්ලිය අද වනාන්තරයට වැසී ගොස්ය. මුළු ජීවිත කාලය පුරාම මවුපියන්ගෙන්, සහෝදර සහෝදරියන්ගෙන්, නෑදෑ හිතමිතුරන්ගෙන් වෙන් වී ජීවිතය ගෙවූ රෝගීන්ට ඒ ආගමික ස්ථාන සැබෑම සුවයක් ලබා දෙන්නට ඇත. පරිපාලන ගොඩනැඟිලි සංකිරණය, යෝධ වතුර ටැංකියි විනාශ වෙමින් පවතී. ත්‍රස්තවාදී ක්‍රියාකාරකම් නිසා විදුලි සැපයුම සහ ජල සැපයුමට අත්වී ඇත්තේ ඉතාම ශෝචනීය තත්ත්වයකි. එදා සිට අද දක්වාම එකදු ලිපියක්වත් නොලැබුණු තැපැල්හල අද ද ක්‍රියාත්මකයි.

ජලජ පක්ෂීන්ගේ කරච්චලය දූපත පුරාම පැතිරෙයි. එය අපට මෙන්ම මෙහි රැඳී සිටින ලාදුරු රෝගීන් දෙදෙනාට ද මහත් සුවදායක අත්දැකීමකි. රෝහලේ සිටින අවසන් ලාදුරු රෝගීන් දෙදෙනාගෙන් අයෙක් තිස්සමහාරාමය ප්‍රදේශයේ ඉපදුණු සේනය. ඔහුගේ වයස අවුරුදු 45ක් පමණ වේ.  යාපනයේ නල්නූර් ප්‍රදේශයේ ඉපදුණු කරුණාදන් තමන්ගේ වයස අවුරුදු 76ක් බව බව කීවේය. උපස්ථායක සඳහන් කළේ සේනගේ  වයස අවුරුදු 5 දී පමණ මේ දූපතට ආ බවත් වයස අවුරුදු 10-12 පමණ කාලයේ සිට මේ හුදෙකලා බිම කුරුනාදන්ගේ නිවහන වූ බවයි.

එදා සිට අද දක්වාම ඔවුහු මේ දූපතට තනි රකිති. සතුට, විනෝදය, පි‍්‍රයසම්භාෂණ, ක්‍රීඩාවන් සියැසින් දැක නැති මේ අහිංසකයින්ගේ දුකට සැපට සිටින්නේ සුනඛ පෝතකයෝ දෙදෙනෙකි. මඩකලපු රෝහලෙන් සතියකට වරක් වෛද්‍යවරයෙක් පැමිණෙයි. රාත්‍රිය උදාවෙත්ම කුරුල්ලන්ගේ නාදය වියැකී ගොස් රැය පහන් වනතුරු සිටින්නේ රෝගීන් දෙදෙනාත්, බල්ලන් දෙදෙනාත් පමණි. මාන්තිව් දූපත ජෛව විවිධත්වයෙන් අනූන දූපතකි. කුරුල්ලන්ගේ කැදැලි බිමක් මෙන්ම කුරුලු පාරාදීසයකි. නිසාචරයන්ගේ නිම්නාද එමටය. උන් මෙහි ඇති තරම් දක්නට ලැබෙයි.
අප දූපතෙන් පිටව එද්දී සේන කී කතාව මතකයේ තවමත් රැඳී තිබේ. “මහත්තයට ලස්සනට සපත්තු, සෙරප්පු දාන්න පුළුවන් වුණාට මට බෑනේ. ඒත් මම සපත්තු දාලා මහත්තයා බලන්න කවදා හරි එනවා.”

සටහන හා ඡායාරූප

නිශ්ශංක විජේරත්න
-----------------------------------------------------------------------------------

මෙන්න තවත් සුබ ආරංචියක්. හෙටත් බ්ලොග් පිටුව එනවා... ඔබේ පිටපත අදම වෙන්කරවාගන්න...