ලෝකය තනි යායක්

80 දශකය අග භාගයේ පමණ පටන් ගෝලීයකරණය යන්න අපට නිතර ඇසෙන, කියවන්නට ලැබෙන වචනයක් බවට පත්වී තිබේ. ඉන්දීය ජාතිකයකු හා ලේඛකයකු වූ ස්වාමිනාදන් එස්. අන්ක්ලෙසාරියා අයියර් පවසන්නේ දැන් ලොව පවුල් ඒකක ද ගෝලීයකරණය වෙමින් පවතින බවය. අප දැන් සවන් දෙමු ඔහුගේ හඬට.
1992 දී මම ‘toward globalization’ (ගෝලීයකරණය දෙසට) යනුවෙන් ග්‍රන්ථයක් රචනා කළෙමි. මගේ පවුලද ගෝලීයකරණය වෙතැයි එකල මම නිකමටවත් නොසිතුවෙමි. 2005 වසරේ මගේ දියණිය වූ වූපල්ලවි ගේ විවාහ මංගලෝත්සවය පැවැත්විණි. මගේ දියණිය දක්ෂ ශිෂ්‍යාවක වූ ඇය වාය. ඇය බ්‍රිතාන්‍යයේ ඔක්ස්ෆර්ඩ් සරසවියට ශිෂ්‍යත්වයක් දිනාගත්තාය. ලන්ඩනයේ දී ඇයට ස්පාඤ්ඤයෙන් පැමිණි ජූලියෝ නමැති යෞවනයා මුණ ගැසී තිබිණි. ඔවුන් චීනයෙන් රැකියාවන් සොයා ගත් අතර බෙයිජිං සිට දිල්ලියට පැමිණියේ විවාහ වන්නටය. විවාහ මංගලෝත්සවයට පැමිණි අමුත්තෝ හැත්තෑ දෙනා උතුරු අමෙරිකාවේ සිට යුරෝපාකරය තෙක් රටවල ත් චීනයේ ත් අය වූහ.
එය ගෝලීයකරණය පිළිබඳ උදාහරණයකි. එහෙත් මගේ වැඩිමහල් පුත් ෂේකර් ඊටත් වඩා දුර ගොස් තිබේ. ඔක්ස්ෆර්ඩ් සරසවියට ශිෂ්‍යත්වයක් දිනා එහි උගත් ෂේකර් ඊළඟට ශ්‍රී ලංකාවේ කොළඹ විද්‍යාලයක වසරක කාලයක් ගුරුවරයකු ලෙස සේවය කළේය. ඊළඟට ඔහු වැඩිදුර අධ්‍යාපනය ලබනු පිණිස ගියේ කැනඩාවේ ටොරන්ටෝවට ය. එහි දී ඔහුට මුණගැසී තිබුණේ ෆ්‍රැන්සිස්කා නමැති ජර්මානු ජාතික යුවතියකි. ඔවුන් දෙදෙනාට රැකියා ලැබුණේ අමෙරිකාවේ වොෂිංටන් නුවර ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල් කාර්යාලයේය. ඔවුහු එම අරමුදලේ විවිධ කටයුතු සඳහා ලොව විවිධ රටවල සංචාරය කළහ. ෂේකර් සියෙරා ලියොන්, සී ෂෙල්ස්, කිර්ගිස්තාන් හා ලාඕස් වැනි රටවලට ගියේය. ෆ්‍රැන්සිස්කා ගියේ රුවන්ඩාව, ටජිකිස්තානය හා රුසියාව යන රටවලටය. මේ සංචාරයන් නිසා ඔවුන් ගේ විවාහයට බාධා පැමිණන නමුත් ඔවුහු අවසානයේ 2003 වසර අග භාගයේ දී විවාහ වූහ.
මගේ බාලම පුතු ඕස්ට්‍රේලියාවේ ඉගෙනුම ලබා නයිජීරියානු කතක හා විවාහ වී පේරුහි පදිංචි වූහ.
මගේ පවුලේ අය ඔවුන්ගේ ජීවිත කාලයන්ගෙන් වැඩි කොටස ගත කර ඇත්තේ ගුවන් යානාවල යැයි සමහර පාඨකයෝ සිතනවා වන්නට පුළුවන. මගේ වාසගම අයියර් ය. මම දකුණු ඉන්දියාවේ බ්‍රාහ්මණ ප්‍රජාවට අයත් වෙමි. මගේ පාරම්පරික ගම්මානය තන්ජවුර් දිස්ත්‍රික්කයේ සුන්දර ගම්මානයක් වූ කුර්ගුදි ය. එය අයත් වන්නේ ඉන්දියාවේ තමිල්නාඩු ප්‍රාන්තයටය.
මා මුලින්ම ජීවත්වූයේ හොඳ මංමාවත් රහිත කුර්ගුදි ගම්මානයේ නළ ජලය හා හොඳ වැසිකිළි පහසුකම් රහිත වූ නිවෙසකය. කොතැනක සිට තන්ජවුර් වෙත දුම්රියෙන් පැමිණයත්, එතැන් සිට පාරම්පරික නිවහනට මිනිත්තු 45ක් තිස්සේ කරත්තයෙන් ගමන් කිරීමට අපට සිදු විය.
එකල පවුල්වල වැඩිපුර ළමයින් සිටි අතර මගේ පියා ගේ පවුලේ සිටි දරුවන් ගණන හයකි. මම දරුවන් තිදෙනකුගෙන් යුත් පවුලක හැදුණෙමි. වැඩුණෙමි. පරම්පරා දෙකකට පසු කුර්ගුදිහි විසූ අපේ පවුලේ ඥාතීන් පිරිස දෙසීයක් පමණ විය. එහෙත් අද ඔවුන් අතරින් කුර්ගුදි ගමේ වෙසෙන්නේ තිදෙනකු පමණි. අනෙක් අය ඉන්දියාවේත් ලෝකයේත් විවිධ තැන්වල ජීවත් වෙති. චීනයේ සිට අරාබිය තෙක් යුරෝපයේ සිට අමෙරිකාව තෙක් අපේ ඥාතීහු විසිර සිටිති. කර්ගුදි හි අපේ පාරම්පරික නිවහනේ මෙතෙක් වරින්වර ලැගුම්ගත් අමෙරිකානු ජාතිකයන් ගණන පනහකට වැඩිය.
එහෙයින් ගෝලීයකරණය යනු බටහිරකරණය යැයි සමහර අය පළකරන මතය ඉවත දැමිය යුතුව තිබේ. කුර්ගුදි සිට බලන විට සිදුවී තිබෙන්නේ ගෝලීයකරණයක් නොව එක අතකට අයියර්කරණයකි.
මෙම තත්ත්වය අපේ අනන්‍යතාව කෙරේ බලපා ඇත්තේ කෙසේද? මට කුර්ගුදි සිට පැතිර ගිය ගෝත්‍රයක් ගැන කතා කිරීමට නුපුළුවන. ඔවුහු දෙමළ බ්‍රාහ්මණයන්ගේ සිට ගව මස් හා පීට්සා බුදින හිප්-හොප් නර්තනයන්හි යෙදෙන අය දක්වා විහිද සිටිති.
අයියර්කරණය යනු මට අයියර්වරුන් ලොව පුරා ආධිපත්‍යය පැතිරවීමක් නොවේ. එය විවිධ අනන්‍යතාවන් සහිතව සහෝදරත්වයෙන් හා මනුෂ්‍යත්වයෙන් බැඳී ලොව පුරා විසිරීමකි. මම කුර්ගුදි හි පාරම්පරික නිවහනට වී නිසංසල ජීවිතයක් ගත කරමි. පන් පැදුරක් එළා බිම හිඳගෙන කෙසෙල් කොළයකට බෙදන ලද ආහාර අතින් කමි. එහෙත් චීනයේ නූඩ්ල්ස්, ස්පාඤ්ඤයේ බඳින ලද මස් හෝ ;මාරොක්කෝවේ කොවුස්-කොවුස් බුදිද්දී මට වෙනසක් දැනෙන්නේ නැත. මම කුර්ගුදි ගැමියෙක් වෙමි. ඒ අතරතුරම දෙමළ ජාතිකයකු, දිල්ලියේ මහත්මයකු, ඉන්දීය ජාතිකයකු, වොෂින්ටනයට හුරු අයකු මෙන්ම ලෝක වැසියකු වෙමි. එම හැඟීම මා සිත්හි ආතතියක් ඇති කරන්නේ හෝ එසේ ජීවත්වීම මට වෙහෙසක් දනවන්නේ හෝ නැත.
තන්ජවුර්වල බ්‍රිහදීෂ්වර කෝවිල දකින විට මා සිත අමුතුම හැඟීමක් ඇතිවේ. මෙය මගේම යැයි එවන් අවස්ථාවන්හි දී මම මටම කියා ගනිමි. ඒ හා සමානම හැඟීම් ගෝවේ බොම් ජීසස් දේවස්ථානය දකිද්දීත්, අහමබාද්හි සිද්දි සයිද් මුස්ලිම් පල්ලිය දකිද්දීත් ම’ සිත ඇතිවේ. ඒවා ද මගේය. ඔක්ස්ෆර්ඩ් සරසවිය ආශ්‍රිත මං මාවත්වල ද වොෂින්ටනයේ මාර්ගවල ද ගමන් කරන විට මා සිත ඇතිවන්නේ ඒවා ද මගේම යන හැඟීමය. මගේ පවුලේ අය ලොව පුරා විසිර සිටින හෙයින් යම් දිනෙක බාර්සිලෝනාහි සග්රදා ෆැමිලියා දේවස්ථානය හා ජර්මනියේ රයින් නදිය ද දැකගෙන ඒවා ද මගේමය යන හැඟීම අත්විඳින්නට මම අපේක්ෂා කරමි.
ජෝන් ලෙනන් සිය ගීයකින් පළ කළ පහත අදහස වෙත අයියර්වරුන් වූ අපි එක් පියවරක් තබා ඇත්තෙමු.
“රටක් නැත යන්න සිතින් මවා ගන්න.
එසේ කිරීම අපහසු නැත.
කිසිවකු වෙනුවෙන් මැරෙන්නට හෝ මරාගන්නට අවැසි නැත.
එහි ආගමක් ද නොමැත.
ප්‍රාදේශීයව තිබූ බැඳීම් බිඳිමින් පළමුව කුර්ගුදි ගම්මානයෙන් පිටවූයේ මගේ පියාගේ පරම්පරාවය. තාත්තා ලාහෝරයේ ගණකාධිකාරීවරයකු වූ අතර මගේ එක් බාප්පා කෙනෙක් කරච්චි හි හෝටල කළමනාකරුවකු වූයේය. මගේ පුංචි අම්මා කෙනකු වාසය කරන්නේ යැන්ගූන් හි ය.
මගේ පරම්පරාව ආගම හා වූ බැඳීම් ලිහිල් කළේය. මගේ වැඩිමල් සොහොයුරු ෂීක් ජාතික යුවතියක හා විවාහ වූ අතර බාල සොහොයුරා විවාහ වූයේ කිතුනු යුවතියක සමඟිනි. මා විවාහ වූයේ පර්සි ජාතික කාන්තාවක සමඟිනි. ඊළඟ පරම්පරාව වූ මගේ දරුවෝ තවත් පියවරක් ඉදිරියට තබා සිටිති. ඔවුහු ලෝකයේ විවිධ රටවල විවිධ ආගම්වලට අයත් අය හා විවාහ වී සිටිති.
මට ගෝලීයකරණය යනු භාණ්ඩ හෝ මුදල් හෝ අයියර් වරුන් හෝ සමඟ බැඳුණක් නොවේ. එය ලෙනන් ගේ දර්ශනය වූ ‘රටක් නැත’ යන්න කෙරේ තබන ඉදිරි පියවරකි. මා සිහින දකින්නෙකැයි ඔබ පවසනු ඇත. එහෙත් එම සිහින දකින්නේ මා පමණක් නොවේ. යම් දිනෙක ඔබ ද මා හා එක් වනු ඇතැයි මම සිතමි. එදිනට ලෝකය තනි යායක් වනු ඇත.

චාමර මුතුනායක

රීඩර්ස් ඩයිජස්ට් ඇසුරිනි