යකෙක් වුනත් හූ හතේ හූ කියන කතන්දරයක් හෙහෙ හෙහ් හෙහෙ කතන්දරයත් පුවත් පතක සේවය කරන්නෙකු ලෙස මා ඉදිරියේ සමාජයේ එක්තරා මහත්මයෙකු කළ පාපොච්චාරණයක් ද හේතුවෙන් මෙය ලියැවිණි.

සෑම දාම පාන්දර හතරට ගේ අද්දරින් ඇදෙන බස් රථයේ නලා හඬින් පියතිලක අවදිවිය. ගෙදර ඔරලෝසුවටත් වඩා පියතිලකට මේ බස් රථයේ නලා හඬ විශ්වාසය. 
වැඩකරන දිනක් වුව නොවුව මේ නලා හඬින් අවදිවීම දැන් පියතිලක ගේ දිවියේ අංගයක් ම බවට පත්ව ඇත. එතැන් පටන් පාන්දර පහ වනතුරු ඇඳේ සිට විවිධ කල්පනාවන් ඔස්සේ දවස මෙනෙහි කිරීමත් නින්දත් නොනින්දත් අතර  ඇඳටම වී සිටිම ත්, ඔහු දවසේ ගෙවනු ලබන තෘප්තිමත් ම හෝරාවයි.

රාජ්‍ය සේවාවේ විධායක තනතුරක් හොබවන පියතිලක රාජකාරියට යාමට සැරසෙන්නේ උදේ 5ට ය. දරුවන් පාසල් යන්නේ නම් බොහෝ විට ඔහුට ද උදේ තේ එක ලැබේ. නැතිනම් උදේම නැගිට සුදානම්වන හේ ඇල්වතුර වීදුරුවක් බී නිවසින් පිටත් වෙයි.
සාලයේ දැල්වෙන අඩ අදුරු බල්බයෙන් කාමරයට වැටෙන ලා එළියෙන් තමන් අසලම ගුලිවී සිටින පුංචි දියණිය තවමත් සුව නින්දේ බව පියතිලකට පෙනෙයි. දියණියට එහායින් සිටින බිරිය හා පුතුද තවමත් හැල හොල්මනක් නැත්තේ නිදි නිසා විය යුතු ය.
මේ ගෙවීයන්නේ බිරිය හා ඇසුර අතැර එකම යහනක ගෙවන  හයවැනි වසර බව පියතිලක ට මතකය. 
පත්මා වෙනත් පිරිමියෙකු හා යහන් ගතව අතටම අසු වූ දා සිට ඇය හා ඇසුර පියතිලක අතැරියේ ය. එයිට කලින් ද ඇගේ නොමනා ක්‍රියාවන් ගැන මිතුරන් පවසද්දී වුව පියතිලක නිහඬ වුයේ සිය දරුවන් දෙදෙනාගේ අනාගතය ගැන සියාය. රට්ටු කී කයි කතන්දර සිය අතටම අසු වූ දා මුළු ලොවම හිස මත කඩාවැටුණා මෙන් විය. දිවි නසාගන්නට කිපවිටක්ම සිත් වුව පියතිලක දරුවන් වෙනුවෙන් ඉවසීය. බිරිය දික්කසාද කරන්නට තම මාපියන් පුන පුනා කියද්දීත් එසේ නොකළේ එවකට පුංචි දියණිය ළදරු වයසේ සිටි නිසාවෙනි. දරුවා වෙනුවෙන් එතැන් පටන් පියතිලක නිවෙසේ ගෙවූයේ අනගාරික දිවියකි. තම තරුණ දිවිය හේ එසේ දරුවන් වෙනුවෙන් කැප කෙළේය.
එහෙත් ඉදහිට දිනෙක අගනුවර රාත්‍රී සමාජශාලාවකට ගොඩවන පියතිලක සිත් සේ සිය ඉදුරන් තෘප්තිමත් කර ගෙන තමන් තෘප්තිමත් දිවියක් ගෙවන්නෙකු සේ ලොවට පෙන්වමින් දිවි ගෙවීය. මෙවන් මතකයන් සමඟ සිට පියතිලක පුංචි දුවණිය තුරුල් කරගනිමින් යළි අඩ නින්දට පිවිසියා පමණි.........
මොකද්ද වනචරයෝ ඔය කරන කුපාඩිවැඩේ තේරුම ....... අවලමා දරුවකුටවත් ඉන්න දෙන්නේ නැති හැටි.....යැයි පද්මා කෑමොර දෙමින් පියතිලකට පහර දෙන්නට විය. 
කිසිවක් නොදත් පුතුත් දියණියත් මේ වන්නේ කුමක් දැයි වටහාගත නොහැකිව තූෂ්නිම්භූතව බලා සිටියි. ගැහෙන දියණියගේ මුව දකින පියතිලක අසරණ වෙයි...මුව පැටියෙකු සේ අහිංසක දියණිය බියෙන් භ්‍රාන්තව සිටයදී තව දුරටත් පියතිලකට පත්මා හා ඔට්ටුවන්නට නොහැක. ඇය සැපින්නියක සේ හැසිරෙන මුත් පියතිලක කෝපය පිට කළේ මිටින් ඇද විට්ටමට තදින් පහරක් ගසමිනි.
පත්මා නවත්තපිය පට්ට වේ....... 
දියණියගේ ඇඩුමත් සමග ම ............ නෑ දුවේ තාත්තා රණ්ඩු කරන්නේ නෑ...... පියතිලක නිහඬවෙයි.

සිය චරිතය මකාලිය නොහාකි තරමට විනාශකොටගෙන ඇති ඇති පද්මා අද පියතිලකට දමා ගැසුවේ රන් කඩුවකින් බව පත්මාට වැටහිණි. දෙවරක්ම දික්කසාදව සිය තුන්වැනි විවාහයේ රස බලන රාජ්‍ය පරිපාලන සේවයේ සේවය කරන තම ඥාති සොයුරිය දුන් ඔවදන් හරියටම හරි බැව් පද්මාට වැටහිනි.

"අක්කේ පිරිමිංව දන ගස්සන එක දැං ඒතරං අමාරු නෑ. ඔය අපේ දැං එකත් ඉන්නේ මා ගාව කුක්කා වගේ...රස්සාවෙං මිනිහා මට වඩා උසස් වුණාට ඌව පාලනේ කරන්නෙත්  මං. ඇයි ඔයාට බැරි. මං කියන විදියට වැඩ කරන්නකෝ"...

අලුයම මේ ගෝරනාඩුව අසල්වැසියන්ට ද ඇසෙන්නට ඇති. මේ ලජ්ජාව කෙසේ නම් වසාගන්න ද. පියතිලකගේ ඔලුව යකාගේ කම්මල වැනිය. 
පුතේ මං මේ තරම් දවසක් ඉවසුවේ උඹලා දෙන්නා හන්දා.. මට තවදුරටත් මේවා ඉවසන් ඉන්න බෑ. උඹලගේ අම්මට කියපන් දික්කසාද වෙලා යන්න කියලා. ඔය දෙන්නත් අම්මා එක්කම යන්ඩ. කැමතිනං මං එක්ක ඉන්න. මං  ආචිචි අම්මට කියන්නං මෙහේ ඇවිත් ඉන්න කියලා. ආච්චි මෙහෙන් ගියෙත් අම්ම හින්දනේ. පොඩි උන් දෙන්නා තාමත් බියෙන් ගැහෙමිනි. 

හනික ඇදගත් පියතිලක ගෙදරින් පිට වුණේ දික්කසාදයට නීතිවේදියෙකු හමුවීම සඳහා යන බව පත්මාට ඇසෙන්නට පුතුට කියමින් ය. බස් රියට ඔහු ගොඩ වුණේ කිසිදු නිනව්වක් නැතිවය. වෙනදා මග තොට හමුවන මිතුරන් කවුරුන් හමුවුණාදැයි වත් ඔහුට නිනව්වක් නැති ගාණය.

"පියතිලක මහත්තයට අද මොකද වෙලා තියෙන්නේ අර... තනියම කියෝනවා කල්පනාවක් නැ වගේ නේ"...
බස් රියේ වෙනදා විහිළුතහළුවෙන් යන පියතිලකගේ හැසිරීම අද අන් අයට ද අමුතුය.

ගමනාන්තයට තව බොහෝ දුර තිබිය දීම හදිසියේ මෙන් පියතිලක බසයෙන් බැහැගත්තේ පොලිසිය නම් පුවරුව දැකීමෙනි. කෙළින්ම පොලිසිය තුළට ගිය පියතිලක එහි පැමිණිලි ලියාගන්නා නිලධාරියා ඉදිරියේ වමාරන්නට විය.

"මහත්තයෝ අර පොඩි ළමයි දෙන්නෙක් මගේ පස්සෙන් එනවා... මට බයයි....... මං ළමා අපචාරකයෙක් නෙමේ මහත්තයො.... මාව බේරගන්නකෝ"... නිලධාරියා ඉදිරියේ හෙතෙම වැඳ වැටෙන්නට විය.

පෙනුමෙන් ඇද පැළඳුමෙන් යමක් කමක් ඇති වැදගත් රැකියාවක නියුතුවෙකු ලෙස පෙනෙන මේ මනුස්සයා දෙස පොලිස් රාළහාමි නිරික්ෂනාත්මකව බලන්නට විය. 

"අඬන්නැතුව කියනවකෝ මොකද තමුන්ට වුණේ"......

"අනේ රාළහාමි අර ළමයි මං පස්සෙන් එනවා...මං ළමා අපචාරකයෙක් නෙමේ අර උන් දෙන්නා එන්නේ මාව පොලිසියට අල්ලලා දෙන්න තමා"....

"කොහෙද අයිසෙ ළමයි එන්නේ... තමුසෙට පිස්සුද"?

"සාජන් මහත්තයා මේකා මොකක් හරි මගුලක් කරලා එන එකෙක්ද කොහෙද? පොඩ්ඩක් චෙක් කරල බලමුද? උදේ පාන්දරම ආව අපිව කන්න"..

"හම් ගන්නව තමුසෙගෙ අයිඩින්ටිය.... මොනවද මේ බෑග් එකේ"..... 

"අනේ රාළාමි අර ළමයි එනවා මේ පැත්තට"........

"සාජන් මහත්තයා මේකා දේශිය ආදායම් එකේ සහකාර ගණකාධිකාරි කෙනෙක්....බෑග් එකේ තියෙන්නේ ඊයේ ඩේලි නිවුස් පත්තරේ විතරයි..තව රාජකාරි ලිපිගොනුවකුත් තියනවා... අපි කෝකටත් ඕඅයිසී මහත්තයට කියමු මේ ගැන.. මෙයාව යවන්න එපා දාන්න කූඩුවට...... මොකක් නමුත් දෙයක් කරගන මේ ඇවිත් තියෙන්නේ". 
........................................................................................................

"සාජන් ඔය හාදයව කූඩුවෙන් එළියට ගන්නවා...නිට්ටඹුවේ පොලිසියට කෝල් කරලා අහන්න මොකක් හරි ළමා අපචාරයක් ගැන පැමිණිල්ලක් ඇවිත් තියනවද කියලා. මට පේන්නේ මෙයා අපරාධකාරයෙක් නෙමේ මොනවා හරි කේස් එකකට ඔලුව අවුල් කරගත්තු කෙනෙක්"...

"හරි සර්"....

"මෙයාගේ පදිංචි ලිපිනය අරගන ගෙදරට නොයා වට පිටින් ටිකක් හොයල බලන්න මොනවද තොරතුරු කියලා. ගෙදරට යවන්න එපා පොලිසියේ කවුරුවත්.. එතකං තේ එකක් ගෙනත් දිලා කන්ඩත් මොනවහරි දීලා අර කාමරේ නවත්තගෙන ඉන්නවා. මං එනකං යවන්න එපා මිනිහව"...

"ඕකේ සර්".....

............................................................................................................

"සර් මෙයාට විරුද්ධව පැමිණිල්ලක් නං නැ.... හොදට හෙව්වා... බොහොම වැදගත් විදියට ජීවත් වෙච්චි කෙනෙක්... මෙයාගේ විස්තර හොයන්න ගිය පින්සිරි රාළහාමි ඇවිත් ඉන්නවා මෙයගේ අල්ලපු ගෙදර කෙනෙක් එක්ක"...

"තමා මේ මහත්තයා ගැන දන්නවද"?

"ඔව් සර් මේ අපේ පියතිලක මහත්තයා"...

"ඒ වුණාට පියතිලක තමා ව අදුනන්නේ නැනේ දැන්"......

"ඒක තමයි මහත්තයා... යස අගේට හැමෝටම උදව් උපකාර කරගන හිටිය මහත්තයා... අද පාන්දර ගෙදර කෑගහන සද්දයක් ආවා...විනාඩියක්වත් සන්ඩුව තිබුණේ නෑ..... මං බලාන මහත්තයා පිස්සෙක් වගේ ගෙදරින් එළියට යනවා"..

"අනේ මහත්තයෝ කිව්වට මොකද මේ මහත්තයා බැදල ඉන්න පද්මා නෝනා එක විදියක කෙනෙක්... අපිනං ඒවා සේරම දන්නවා. මේ මහත්තයත් ඒව නොදැක්ක වගේ තමා හිටියේ....මිනිහෙකුට ඉවසගැනීමෙත් සීමාවක් තියනවනේ මහත්තයෝ.... අනේ අප්පේ පවු පියතිලක මහත්තයට වුණු දේ"......
............................................................................................................

"සාජන් අර අංගොඩ දොස්තර මහත්තයට කතා කරලා කියන්න රෝගියෙක් ඉන්නවා කියලා ඇම්බියුලන්ස් එක එවන්න කියන්න මෙයාව ගෙනියන්න කණ්ඩායමක් එක්කම එන්න කියන්න....
පැමිණිල්ලක් ලියන්න එපා සාජන්... මේ අහිංසකයෙක්... පොඩි නෝට් එකක් දාන්න රෝගියෙක් පොලිසියට ආවා ඔහු  රෝහල් ගත කළා කියලා විතරක්.. දේශිය ආදායම් එකට කෝල් එකකුත් දෙන්න මේ ගැන". 

ප.ලි
ඉවාන් පවුලූෂා ලියූ ලොකු දෝණි කෙටි කතාව කියවා ලද කම්පනයත්.. යකාගේ අඩවියේ ලියැවුණු 

යකෙක් වුනත් හූ හතේ හූ කියන කතන්දරයක් හෙහෙ හෙහ් හෙහෙ කතන්දරයත් පුවත් පතක සේවය කරන්නෙකු ලෙස මා ඉදිරියේ සමාජයේ එක්තරා මහත්මයෙකු කළ පාපොච්චාරණයක් ද හේතුවෙන් මෙය ලියැවිණි. 

ස්ත්‍රීවාදයේ බොහෝ පිරිමින් නොදකින පැතිකඩක්ද මෙයින් ගම්‍ය වේ. ස්ත්‍රීවාදය මට අපුල ඇයි කියා දෙදෙනකුම මගෙන් අසා තිබිණි. මේ සත්‍ය කතාවත් එයිට එක් හේතුවකි. මෙහි සිද්ධිය සත්‍යය. මවිසින් අතින් ඉතා සුළු කොටසක් එක් කොට ඇත.

ස්ත්‍රීවාදයට මුවා වි එන මේ ව්‍යසනයටයි මගේ ඇති අපුල...

නම් ගම් මනංකල්පිතය