ගුරු ගීතයට නව අරුතක්

සර්ලට ඔයාලත් නැටි එල්ලලා තියනව ද කියන 

හිරුගේ පෝස්ට් එකට මම දාපු කමෙන්ට් එකෙන් පස්සේ යාලු ලා බොහෝ දෙනෙක් මගෙන් ඇහුවේ ඇයි මේ කතාව පොස්ට් එකක් හැටියට දාන්නේ නැත්තේ ඇයි කියල යි.

ඉතින් මට අවුරුදු 15ක් ආපස්සට යන්න අවසර......

මේ සිද්ධිය වුණේ 1997 අවුරුද්දේ දෙසැම්බර් මාසේ. එවකට මම තරුණි පත්තරේ විල්ලුද පලස අතිරේකයේ සංස්කාරක හැටියටයි සේවය කළේ. මේ අතිරේකයට ලැබෙන ලිපි අතරින් එක් ලිපියක් දැඩි සංස්කරණයකට ලක් කොට මම පුවත් පතට අරගන තිබුණා. එය ලියා ඇත්තේ සී. සේනාධීර යන නමින්. එය පුවත් පතේ පළවී දින කීපයකින් මෙන්න මේ ලිපිය මගේ නමට ඇවිත් තිබුණා.


ආදරණීය නලීන් දිල්රුක්ෂ පුතණුවනි,
මගේ හදවත ඔබ මෙසේ අමතයි.......

“මාධ්‍යවෙදියාණනි“!
ඔබ දහසක් ලේඛක ලේඛිකාවන්ගේ 
ගුණ-දොස් දකින්නෙහිය...
ඒ මිනුම් දණ්ඩ මට ද සාධාරණය

එදා - ඔබේ නිබන්දන අතර 
මගේ රතු පෑන
දස දහස් වරක් ගැටී ඇත....

සබැවින්ම..
සිසුන් රතු ඉරිවලට 
පෙම් නොකරන වග 
අත්දැකීමෙන් දනිමි - මම.......

එක් රතු ඉරකට - ඔබ
තර්ක කළ මොහොතක
තර්කයෙන් පිළිවදන් දුන්නෙමි - මම

කඳුළු පිරි දෙනුවන හිස සමග බිම බැලි - ඔබ
අද - ඔබේ පෑනෙන් 
මට ද රතු ඉරි වදියි..
මම හිස නමමි..

ඒ මාධ්‍ය තුළ 
ඔබ මට වඩා 
ඉදිරියෙන් සිටින නිසාය 
ඔබ මේ කෙත ට 
ගෙන ගියේ 
මගේ රතු පලස නොවෙද
මම - මා ගැන ආඩම්බර වෙමි

පුතේ මං සිරිල් සර්.....

සිරිල් සර් ගේ මේ නිසදැස තරණි පත්තරේට මම ගත්තේ මෙහෙමයි.

1997-12-24 දින තරුණි පුවත් පතේ 14 වැනි පිටුව

මේ ලිපිය මට සදානුස්මරණීය සිහිවටනයක්

මා සිත අතීතයට ගෙනගිය ඒ යටගියාව මෙන්න....
මං මුලින්ම අකුරු කෙරුවෙ අපේ ගමේ ඉස්කෝලෙ.සේරම පංති තිබුණේ පොල් අතු මඩු ඇතුළේ. හැබැයි පුදුම සුන්දර පරිසරයක. හරිම පිරිසිදුයි ඉස්කෝලෙම. ඉස්කෝලෙට යන පාර දෙපැත්තේ මලින් පිරුණු නා ගස් පේලි දෙකක්. නා ගස් හෙවනේ හැතැප්ම කාලක් විතර පයින් යන්නෝනෑ. උදේට නාමල් සුවඳ විඳිමින් මේ ඉස්කෝලෙට ගිය ගමන අදටත් ගෙන එන්නේ මිහිරියාවක්. නා ගස් මණ්ඩිය ඉවරවෙන තැන දැවැන්ත සල්ගසක්.ඊට පහළින් මලින් පිරි ලොකු නෙලුම් විලක්. අදටත් මේ කියූ සේරම ඒ විදියටම තියනවා. ඒත් ඒ බිම දැන් ඉස්කෝලෙට අයිති නෑ. දැන් එතන තියෙන්නේ ගුරු විද්‍යාලය.අපි පුංචි සන්දියේ අකුරු කරපු තැන දැන් ගුරු සිසුන් ඉගන ගන්නවා.
අපේ පන්තිය තිබුණේ ලොකු පිනි ජම්බු ගහන් යට. මේ ගහට ගල් ගහන එක, විලේ නෙලුම් කඩන එක නොකරපු එක කොල්ලෙක් වත් හොයාගන්නවත් නෑ. ඉහතින් මා කතා කළ සිරිල් සර් ගැන මතකය මට ඇති වන්නේ මේ සිද්ධිත් එක්කයි. කිරි කොකෙක් වාගේ ජාතික ඇඳුම ඇඳගෙන දිග වේවැලකුත් අරන් සිරිල් සර් පාසල් වත්ත වටේ යන්නේ අපි වගේ දඩබ්බරයන්ට හොඳට කසාය දෙමින්. මේ සර් ගේ පෙනුම හරිම තේජාන් විතයි.එතුමා ගේ හඬ  ඇහෙන කොට කොල්ලෝ සේරම පන්තිවලට ගාල් වෙලා. සර් ඉගැන්නුවේ ලොකු පන්තිවලට.

97 දෙසැම්බර මගේ දින සටහනක්

ඒ කාලෙ ශිෂ්‍යත්ව විභාගය පැවැත්වුණේ විභාග දෙකක් හැටියට. කොහොමින් කොහොම හරි පළමු විභාගයෙන් අපේ ඉස්කෝලේ මා ඇතුළුව 4දෙනෙක් විභාගෙ සමත් වුණා. ඒ කාලෙ ටියුෂන් කියලා දෙයක් ගැන අපි අහලවත් තිබුණේ නෑ. ඔන්න ඔතැනදි තමයි සිරිල් සර්ගේ යටතට අපි හතරදෙනා පත්වුණේ. 
කොහොම හරි මුන් හතරදෙනා ගොඩදාන්න ඕනෑ කියල් සර් අපිට ඉස්කොල වෙලාවෙන් පස්සෙත් අමතර පංති කලා. එහෙම කළේ සතයක් වත් අරගෙන එහෙම නෙමේ. හැබැයි කියල දෙනදේ අදටත් මතක හිටින විදියට තමයි සර් ඉගැන්නුවේ.
කොහොමින් කොහොම හරි අපි දෙන්නෙක් සර් ගේ පිහිටෙන් ඒ කඩඉම ජයගත්තා.
යාළුවනේ ඔයාල තාම දන්නේ නෑනේ මං මෙච්චරවෙලා කිව්වේ කොයි පාසල ගැනද කියලා. ඒ තමයි මීරිගම ගුරුවිද්‍යල අනුබද්ධ කනිටු විදුහල. මේ ඉස්කෝලෙත් හරියට ටෝ ටෝ චාං ගේ හරි පුදුම ඉස්කෝලෙ වගෙයි.

97 අවුරුද්දේ මගේ දිනපොත තරණි පිටු අතර

ඔයාල දන්නවද අටපට්ටම කරන හසන්ත. එයත් මේ ඉස්කෝලෙම කෙනෙක්. මට වඩා අවුරුදු දෙකක් විතර පල්ලෙහා පන්තියක හසන්ත හිටියේ.හසන්තත් සිරිල් සර් ගේ ගෝලයෙක්.

කාලයත් එක්ක ගුණමකු අපි මේ දේවල් අමතක කළා.නෑ අවිවේකය කියන පට්ටපල් බේගල අපි ඇදබෑවා අපේ ගුණමකු කම වහගන්න.සිරිල් සර්ලව අපේ මතකයෙන් ඈත්ව ගියා. මේ වගේ අවුරුදු ගානකට පස්සේ තමයි සිරිල් සර් ගෙන් මට ඉහතින් දැක්වුව ආකාරයේ ලිපියක් ලැබුණේ.අපිට සර්ලගේ නම් අමතකව ගියත් සර්ලා බිහිකළ හොඳම නිෂ්පාදන කෙරෙහි සර්ලා පුදුම අවධානයකින් ඉදල තියෙන්නේ කියන එක ඉහත ලිපියෙන් පැහැදිලි වෙනවා...
දයාබර මිතුරනේ... අපිට අකුරු සාස්තරේ කියා දුන් ගුරු උතුමන්ට හදවතේ ගැඹුරුම තැනින් එන ප්‍රණාමය පුදකර සිටිමු දෙදණ නමා.