සුදු හාමිනේත් ගැහැනියක්....

ඈ යන්න ගියාය නමින් මා ලියු කතාවේ දෙවැනි කොටස මෙයයි.පළවැනි කොටස මෙතැනින් කියවන්න

මේනකා සුළඟක් සේ යන්න ගියා ය.  මගේ අතීත කාමය අවධිකර  සිත ඔද්දල් කර ඇ යන්න ගියා ය.
ජනවාරි මාසයේ හමායන වියළි සිහිල් සුළග, තුරුණුවිය ට සමු දෙන මගේ සමට ඉදිකට්ටකින් අනින්නාක් මෙන් වේදනාවක් ගෙන දෙයි. 

මේ කුසිත කම මග හැරගන්නට කළ හැකි හොඳම දෙය වෙල ඉහත්තෑවේ ළිඳෙන් වතුර දෙකක් නා ගැනීම ය. තුවාය බාල්දිය රැගත් මා සබන් කෑල්ල අතට ගනිද් දී ඒ අසල වූ කොනක් බිඳී ගිය කැඩපතෙන් මගේම මුහුණේ පිළිඹිබුව දිස් වෙයි. මා දින දෙකකින් රැවුල කපා නැත. තැන තැන ඉදි ගිය රැවුල් ගස් යළි දු මගේ වියපත් බව මට ම මෙනෙහි කරව යි.

කිසි දිනෙක හවසට රැවුල නොකපන මම වහා රැවුල බා දැම්මෙමි. වමතේ ඇගිලි තුඩු මතින් මුහුණ පුරා අතගා බලන මට කැඩපතේ 
පිළිඹිබුව සිනාසෙයි. මම දැන් සිතින් තරුණ ය. 

උරුහමක් බාමින් ළිඳ ළඟට පය ඉක්මන් කළ මා දුටුවේ නිල් කැටයක් සේ දිලෙන ළිං දිය දහර යි. අවට කිසිවෙකු ද නැත. දෙවරක් නොසිතා ළිඳට පැන  නා ගතිමි. මොහොතින් මම  තිස් අවුරුද්දක ට එපිටින් අතීතයේ සිත් සේ සැරි සැරුවෙමි.

ඇතිවෙන්න දිය නා ගේ පිටුපස පේර ගසේ බැඳි  රෙදි වැලට තුවාය මුදා හැරි මා පිටු පස දොරෙන් ගෙට ඇතුළු වූසේ  නා අහවර වී එන විට අත්තම්මා ගේ පැරණි පෙට්ටගම මත රැඳෙන ඉගුරු තේ කොප්පය බලාගන ය.

පුදුමයකි එය අද නැත. සුදු හාමිනේ ගෙදර සිටී නම් මා දිය නා එන කිසි ම දිනක පෙට්ටගම මත තේ කෝප්පය වරදින්නේ නැත. සුදු හාමිනේ අපේ ගෙදරට කැන්දා ගෙන ඇවිත් දැන් ගෙවි යන්නේ 18 වැනි වසරයි. ඉන් පෙර මේ තේ කෝප්පය මෙතැන තැබූයේ මගේ මව යි.

හිමින් සීරුවේ ගේ ඇතුළට ගිය මම දොර රෙද්ද මෑත් කර සුදු හාමිනේ ගේ කාමරය ට හිස දැමුවෙමි. ඇය පරිගණකය මත දැස එල්ලා ගෙනය. ඇයට ලොකු වැඩක් ඇති ...... මම මගේ කංතෝරු කාමරයට රිංගා ගතිමි.

තාත්තා ගේ ණය ගැන බැංකුවෙන් එවා තිබූ ලියුම පොඩි වී කඩල තෙල් තැවරී තාමත් මගේ මේසය මත ය. හෙට වත් ඒ වැඩේ අහවරක්
කරන්නෝනැ යි සිතූ මම පොතක් ගෙන ඇඳ විට්ටමට කොට්ටයක් දමා ඇල වුණෙමි.

අක්කෝ හතර වාරයක් නමය කියද.... 
අල්ලපු කාමරයේ සිටින පොඩ්ඩී කැ ගසයි....

මසිත සොම්නසකින් පිරී යයි. මා පොඩ්ඩිට උත්තරය දෙන්න හදන විට ලොක්කී එය කියා දෙයි.. 
නැවත මම ජුනිකිරෝ ටනිසකි ගේ(junichiro tanizaki) යතුර පොත (the key) සමග දැහැන් ගත වුණෙමි.

"තමුසේ මේ වගේ ගුබ්බෑයං වල ලැගපු මිනිහෙක් කියල දන්නව නං කවදාවත් තමුසෙත් එක්ක දීග එන්නේ නෑ" 
මාරාවේශ වූ පරිද්දෙන් කාමරයට පැමිණි සුදු හාමිනේ කොට්ටයකින් මා වෙත දමා ගසුවා ය.
මට අගක් මුලක් නොතේරේ.....වික්ෂිප්තව ඈ දෙසට නෙත් හෙලුවෙමි. ඒ දැස් කෝපයෙන් දිලිසෙයි...කුමක් හෝ වරදක් වී ඇත...
"ඇයි සුදු හාමිනේ"
"ඇයි තමා, ඒ කාලෙ නටන්න තියන නඩලං සේරම නටල මදිවට ඒව ලෝකෙට පේන්න විරයා වගේ ලියලත්." ..
මේසය මත වූ පොඩි වී ගිය බැංකු ලියුම ගෙන ඇ මාවෙත දමා ගැසුවා ය. කිසිවක් නොකී මා තාත්තාගේ මතකය හෙමිහිට අහුලාගෙන කියවමින් සිටි පොත අස්සට දැමුවෙමි.

"තමුසෙටත් යන්න තිබ්බනේ මේනකා කියන  ........  ත් එක්කම. මං මේ ළමයි දෙන්නත් අරං අදම ගෙදර යනවා..." 

එන්න එන්නම සුදු හාමිනේ දරුණු වෙයි...

'අනේ අම්මේ ඇයි මේ'  
දියණියන් දෙදෙනා කැ ගසමින් අප අසල ය.

තව දුරටත් මට ඇය හා කතා කළ නොහැක. දියණියන් ගේ කඳුළු දකින්නට ද මට නොහැක. පොත පසෙකට විසි කළ මා හිමින් සිරුවේ 
එළියට බැස්සෙමි. දෙවැට අයිනේ අප්පුහාමි මාමා ගේ කඩෙන් සිගරැට්ටුවක් ද ගෙන දල්වා ගත් මා දෙවැට දිගේම වෙල් මණ්ඩිය දෙසට 
යැවුණේ නිරායාසයෙනි. වෙලත් දෙවැටත් යා කරන ට්‍රැක්ටර් පැන්නුමේ ඉදගත් මා ඇලට දෙකකුල් දමා ගතිමි. බණ්ඩි දමා ඇති පැළ 
ගොයමින් පිරි යාය දෙස හැඟිමකින් තොරව මගේ දෑස් දිව යයි. ළගම ඇති සුවතං මාමා ගේ කුඹුරේ මැද සිටුවා ඇති පඹයා මට විරිත්තයි.

මඩේ හිට වූ පඹයා ත් මාත් දැන් එක හා සමාන යැයි සිතේ.

හිස් අකාසයට දුම් රොටුවක් මුදා හල මාගේ දැස් ඉදිරියේ සියල්ල සිතුවමක් සේ ඇඳෙයි.
මේනකා ......ඈ මගේ පෙම්වතිය නොවෙයි. ඈ ගණිකාවක් ද නොවෙයි. එහෙත් කලෙක ඇ මාගේ ජීවිතයට ළං ව උන්නා ය. මගේ සයනය මත පැය ගණන් උන්නා ය. එය මට මෙන්ම ඇයට ද මතකයක් පමණි. ඈ දැන් යන්න ගොසිනි. මගේ කුඨුම්භයද සුන්නද්ධූලි කොට යන්න ගොසිනි. මා ඇයට දොස් කිව යුතු ද?...

වරද ඇගේ නොව මගේම ය. අහඹු ලෙස ඇය නෙත ගැටීම ගුවන් හමුදා සෙබළාගේ stop පුවරුව, මේවා යළි දු මගේ මනසේ හොල්මන් කරයි. ඒ අතීතය අමතක කරන්නට අකමැති වූ මම පැරණි මතකය සයිබරය හරහා මුදා හැරියෙමි. සුදු හාමිනේ මේ ගුස්තිය අල්ලන්නේ ඒ ඔස්සේ ය.

දහ අට අවුරුද්දක් පුරාවට උඹ තමුසේ යන වදනක් හෝ මාත් සුදු හාමිනේ ත් අතර හුවමාරුව නැත. ඔළුව දෙදරුම් කන්නට එයි. සුදු 
හාමිනේ මගේ ජීවිතයට එන්නේ ද සුළඟ ක් සේය. වරක් මා රෝගාතුරව රාගම රෝහලේ නැවතී ප්‍රතිකාර ගත්තෙමි. ඇය එවකට එහි 
පළමු වසරේ පුහුණව ලබන හෙද සිසුවියකි. 
'පොඩ්ඩකට ඇදෙන් බහිනව ද'? සිනාමුසු මුහුණින් යුතුව ඇය මා අමතයි...
'මොකක් ද චූටි මිසී ඔයා ගේ නම' ඇඳෙන් බසිමින් මම විමසුවෙමි.
'අපට නම කියන්න තහනම්.... මොකක් ද ඔයාගේ නම'..
ඒ අපේ පළමු හමුවිම යි.. 
ටික දිනකින් අපි පෙම්වතුන් වීමු තව වසර 3කින් අපි අඹු සැමියන් වීමු... එදා සිට මේ දක්වාම ඈ මගේ සෙනෙහෙබර බිරිය යි. 

මේ ගෙවීයන්නේ ඒ සොඳුරු මතකයේ අවසන් හෝරාව ද?..

කාලය ගැන නිනව්වක්  නොමැත. මා හෝරා කීපයක්ම ට්‍රැක්ටර් පැන්නුම මත ය. දැඩි අඳුරේම  නිවෙස බලා ඇදුනෙමි. නිවෙස ද අඳුරේ ය.අපේ නිදන කාමරයේ මන්දාලෝක විදුලි බුබුල පමණක් දැල්වෙයි. පිසූ රාත්‍රි අහර තාමත් හැලි වලංවල ය. නිදන කාමරයේ දොර රෙද්ද 
මෑත් කොට බැලූ මා දුටුවේ දියණියන් දෙදෙනාට මැදිව නිදන සුදුහාමිනේ යි. කිසිවකුට කතා නොකළ මම ඔවුන්ගේ නින්දට බාධා 
නොකොට පොරෝනාවක් හා කොට්ටයක් ගෙන කාමරයේ ම බිමින් රෙද්දක් දමා වැතිරුණෙමි. කොපමණ වේලාවක් ගියා දැයි වැටහිමක් නැත. 
සිමෙන්තිය සිසාරා එන සීතලත් සමගම මද උණුසුමක් ගත හරහා දැවටෙනු  දැනෙ යි. අඩ නින්දේම අතගා බලන කල සුදු හාමිනේ ගේ දකුණත මගෙ පපුව හරහා වැටී ඇත...ඇය මා අසල ය. 

සුදු හාමිනේත් ගැහැනියක්................

මගේ සිතට සැහැල්ලුවක් දැනිණි......