ඩැනි ගේ බත්

සුපුරුදු ලෙස දිවා කාලයේ ලේක්හවුස් පිටගැට පෙළ බහින්නට එන මට ඔහුගේ රුව දිස් වෙයි. විසි වසරක් පුරාවටම මා මේ රුව දැක ඇත්තෙමි. ඔහු ඩැනි ය. 

ඩැනි ලේක්හවුස් පියගැට පෙළ පාමුල

ඉතාමත් කෙසඟ සිරුරකින් යුතු හෙතෙම තරමක් විශාල කලිසම පහලට වැටෙනවාට ඉන හරහා තද වෙන්නට හම් ගැසුණු ඉන පටියක් දවටා ගෙන සිටී.  ඇඳුම් පැළදුම් පැරණි ඒවා වුව ඒවා මනා ලෙස පිරිසිදුය. ඔහු අසල බිම තරමක් විශාල ගමන් මල්ලකි. එහි තුළ ඇත්තේ බත් පාර්සල් 25ක් හෝ 30කි. මේ ඔහුගේ ජීවිකාවයි. ගෙදර සිට පිස ගෙන රැගෙන එන එම බත් පාර්සල් කීපය ලේක්හවුස් සේවකයන් වෙත අලවි කරගැනීම ඔහුගේ දවසේ වෑයමයි.



සෑම දිනකම දහවල් 12 වන්නට ආසන්න වෙද්දී මේ රුව ලේක් හවුස් පිය ගැට පෙළ ආසන්නයේ දී කාටත් දැකගත හැකි ය. ඉඳ හිට දිනක මම ද ඩැනීගෙන් බත් පතක් මිලදී ගනිමි. එසේම ඩැනීගේ බත් පත ගන්නට ම පුරුදු වූවෝද සිටියහ. එහෙත් රසයේ වෙනසක් සොයන්නෝ විටින් විට වෙනත් අයගෙන් හෝ ආයතනයේ සුබසාධක අවන් හලෙන් දිවා වේල සරි කරගනිති.

බත් පත රසය. ඉතා සුළු ප්‍රමාණයකින් හදන නිසාත් ගමේ විදියට හදන නිසාත් එහි තරමක වෙනසක් දිවට දැනේ. මස් මාළු වෙතොත් ඒ කලාතුරකින් දවසක ය. බොහෝ විට ඇත්තේ කරවල සමග තවත් ගමේ කෑම එළවළු පළා වර්ග කීපයකි. ඇතැම්හු පවසන්නේ ඩැනීගේ බත් පත තරමක් වියළි බවයි. බොහෝ දිනවල දවල් එක වන්නට පෙර ඩැනි ගෙනෙන සියලුම බත් පාර්සල් විකුණා ගනියි. එදිනට ඒ මුහුණේ ඇත්තේ සතුටු සිනාවකි.

බත් පතක් අලවි කරමින්

මුලදී ඩැනි මා නෙත ගැටෙනවිට තරමක සෞඛ්‍ය සම්පන්න බවකින් සිටිය ද දැන් ඔහු දකින විට සිතෙන්නේ බොහෝ අබල දුබලව සිටින සෙයියාවකි.

වසර ගණනාවක සිට ඩැනි මේසේ තම ජීවිකාව කරගත්ත ද මේ වන විට ආයතනය තුළින් ම තවත් තරඟකාරී බත් සපයන්නන් කීප දෙනකුම බිහිව ඇති බැවින් ඔහුගේ මුහුණේ පෙර තිබූ සිනහව වෙනුවට පෙනෙන්නට ඇත්තේ දුක් මුසු බවකි.

ආයතනයේම සුළු සේවකයන් කිප දෙනෙක් බත් රස්සාව පටන් ගෙන ඒවා අදාළ අයට ආයතනය තුළ දීම අලවි කර ගැනීම හා හෙට දිනයට ඇණවුම් ද භාරගන්නා නිසා ඩැනීගේ වෙළදාමට කණ කොකා හඬන්නට පටන් ගෙන ඇත. ගෙනෙන බත් පාර්සල් කීපයක්ම ආපසු රැගෙන යන්නට සිදුව ඇතැයි හේ දුක් මුසුව මා හා පැවැසී ය.

වසර 20 ගණනක සිට ඩැනීව දැන සිටියත් බත් පතක් මිල දී ගන්නවා හැරෙන්නට වෙන කිසිම දෙයක් ගැන ඔහු සමග දොඩමළු වී නැත. ඔහු එන්නේ කොහේ සිටදැයි මා අදටත් දන්නේ නෑත. අද දින මා ගෙදරින් ගෙනා බත් පතද රැගෙන පියගැට පෙළ බසින්නට එනවිට මුලින්ම ඩැනීගේ මුවේ ඇඳුණු සිනහව මගේ අතේ වූ බත් පත දැකිමෙන් වියැකී ගිය අයුරු මෙන්ම ඒ මුහුණේ ඇතිවුණු දෝමනස්සහගත සිතුවිල්ල මට ක්ෂණිකව වැටහිණි.

"මහත්තයා අද කෑම ගෙදරින් ගෙන්ත් වගේ"
"ඔව් ඩැනි. මොකද අද කෑම ඉතිරිද?"
"අද කෑම 5යි විකිණුනේ මහත්තයා. දැන් කවුරුවත් කෑම ගන්නේ නෑනේ, දැන් මට මේ රස්සාව අත්හරින්න කාලේ ඇවිත් මහත්තයා. හෙට උයන්න බඩු ගන්නවත් සල්ලි නෑ...දැන් සේරම නෝනලා මහත්තයලා ඇතුළේ අයගෙන්ම කෑම ගන්නවා වගේ."

කරන්නට කිසිම දෙයක් නැත. ඒ මුහුණ මග හැර යන්නට ද නොහැකි ය. රුපියල් සියයක් ඩැනි ගේ සාක්කුවට දැමූ මම ගෙදරින් ගෙනා බත් පත අසල ඇති නිමල් ගේ කඩයට ගොස් ගිල දැමුවෙමි.

මට ද අම්මා උයන බත් පතක රස විඳින්නට ලැබෙන්නේ පාසල් නිවාඩු කාලක දී පමණි. අම්මා උයා දෙන බත් මුලක ඇති රසය අද මට කිසි ලෙසකින්වත් නොදැණුනි. එය නිකම්ම ගිල දැමුවා පමණි. ඩැනී ගැන මතකයෙන් කම්පිත සිතට කෙසේ රසයක් දැනෙන්න ද? 

වෙළඳපළ තරගකාරීත්වය අසරණ බවට කොතරම් නම් බලපෑමක් එක් කොට ඇති ද? ඩැනීලා ගේ හෙට දවස කෙසේ නම් විසැදේවි ද? හදවත දැවෙන පැණයකි මා අබිමුව.