මිරිස් කරලේ සෙනෙහස සහ ඉන්දික උපශාන්ත

සේයාරුව මෙතැනින්

මේ සිද්ධිය වුණේ අමු මිරිස් කිලෝව රුපියල් 1000ට අලෙවි වුණු පහුගිය දොහේ ය. මිරිස් මිල එතරම්  අධික වීම ගැන විවාදයක දී විමැසූ කලෙක අමු මිරිස් යනු මාලුවට උයලා කන එළවළුවක් නොවේ යැයි එක්තරා බලවතෙක් පවසා තිබුණේ ද මේ දිනවලම ය. අමුමිරිස් කතාව කියන්නට නම් ඉන්දික උපශාන්තව ද සිහිපත් කළ යුතුම ය. ඒ මන්ද යත් මේ අමුමිරිස් මතකය මගේ සිතට එන්නේ ඉන්දික නිසාම බැවිනි.

ඉතා කෙටි නිවාඩුවකට ලංකාවට පැමිණ මෙරටින් යළි බැහැරවන්න ට හෝරා 20ක ටත් අඩු කාලයක් තිබිය දී ය ඉන්දික මා සොයා පැමිණියේ. අපි කලින් කතිකා කරගත් පරිදි අටමා සහ මම රීගල් වටරවුම අසලින් ඇදෙන කුඩා පාරේ පෙට්ටි කඩයක් අසලට වී දුමක් අදිමින් සිටින විට ය ඉන්දික ත් ඔහුගේ මිතුරා ත් එතැනට පැමිණියේ. ඒ අපේ මුල්ම හමුවයි. මහ පාර මැද ඒ හැන්දෑවේ එතෙක් සයිබර් මිත්‍රත්වයක් ව පැවැති අපේ මිත්‍රත්වය යථාවේ මිත්‍රත්වයක් බවට පත්විණි. ආගිය තොරතුරු දැන හැදිනගැනීම් මැද අපි පාගමනින් ම ප්‍රෙස් ක්ලබ් වෙතට පිය මැන්නෙමු. ප්‍රෙස් ක්ලබ් යනු තවදුරටත් පත්තරකාරයින්ට අයිති නොවන තැනක් වග කලින් ලියා ඇත. මෙතැනින් ඒ ලිපිය කියැවිය හැකි ය. ඒ වගේම දැන් මෙහි සැපයෙන සේවාවන් ද අන්තිම අපිළිවෙළ ය. 

විදෙස් සේවයේ යෙදෙන ඉන්දික වැන්නවුන් ට මේ ප්‍රෙස් ක්ලබ් හි සේවාවන් ගැන තෘප්තියක් නොවූ බව එහි ගිය මුල්ම මිනිත්තු කීපයේ ම මසිතට දැනිණි. මධුවිතක් තොලගාමින් බොහෝ තොරතුරු කතා කතාබහ කරමින් සිටින්නට එහි හිතකර වාතාවරණයක් තිබුණේ ම නැත. අසීරුව ඉවසා වදාරමින් මාතලන් ද පැමිණෙන තුරු හෝරාවක් විතර එහි රැදුණු අප ඉන්පසු වඩාත් සුවපහසු ඉතා හොද සේවාවක් මෙන්ම මනස්කාන්ත දර්ශනයන්ගෙන් ද පිරි වෙනත් තැනකට මාරු වූයෙමු. කොළඹ වරාය පරිශ්‍රයේ් රාත්‍රි සොබා සිරි නරඹමින් අපි බොහෝ දැ කතා කළෙමු. මිත්‍රත්වය දෝරේ ගලා ගියේ එකින් එක වීදුරු ද හිස් වෙමිනි. කිසිවකුටත් නොදැනී ම මධ්‍යම රාත්‍රිය ද ඉක්ම ගොස් ය. 

මට ගෙදර යන්නට ඇති අන්තිම දුම්රිය ද පිටව ගොස් හෝරාවකට ත් වැඩි ය. පදම ඉක්මවා ඇති හෙයින් ලේක් හවුසියට ගොස් නිදාගන්නට ද නොහැකි ය. පදම ඉක්මවා ආයතනය තුළට නොයෑම මගේ සිරිතකි.
මා සමග දුම්රියේ ම යන්නට සිටි අටම් ට නිවෙස ට යන බස් රිය අල්ලා දෙන්න ට මාතලන් ඉදිරිපත් විය. ඉන්දිකත් මිතුරාත් සමග ඔහුගේ වාහනය ට නැගි මම එදින රැය ගෙවන්නට බම්බලපිටියේ පදිංචි සුදු නංගීගේ නිවසට සේන්දු වූයෙමි. කලින් දුන් ඇමතුම අනුව අප එන පෙරමග බලමින් ඒ රැයේ අම්මා ද ඇහැරගන සිටිම ඉවසුම් නොදෙන්නක් ම විය. වැඩි කතා බහට ගියහොත් සැඳෑවේ අප කළ කී දෑ කියන්නට සිදුවන බැවින් හෙට අලුයමින් ම රැකියාවට යා යුතුයි පවසමින් නින්දට වැටුණෙමි.

වෙනදා සුදු නංගීගේ නිවසට ගියහොත් උදේ ආහාරය ද අනුභව කොට එන මා එදින උදෙන් ම පිටත් වන්නට සූදානම් වුයේ අම්මාගේ දොස් අසන්නට වන බව හොඳින් ම දන්නා නිසාවෙනි. එහෙත් ඒ වන විටත් මා වෙනුවෙන් බත් මුලක් සූදානම් ව තිබිණි. එයත් රැගෙන උදෙන් ම කාර්යාලය ට වැදුණු මම දවසේ පත්තර ටික හොඳින් කියවා අහවර කර බත් මුල දිගහැර ගතිමි. අන් සගයන් එන්න ට තව බොහෝ වේලා ඇත.

අරුමයකි බොහොම කාලයකට පසුව මා වෙනුවෙන් සැකසුණු බත්මුලක උඩින්ම අමු මිරිස් කරල් දෙකකි. සුද්ධ කළ රතු ලූණු ගෙඩියකි. බත් සමග අමුමිරිස් කරලක් හපන්නට මා කැමැති බව දන්නේ අම්මා ම පමණකි. මා වෙනුවෙන් ඇය බත් මුල් බැඳි ඒ කාලයේ මේ මිරිස් කරල් කිසිදිනක වරදින්නේ නැත. බොහෝ කලකින් අම්මා විසින් සකසන ලද බත් මුලක් මා නොකා ඇති බව වැටහුණේ මේ මිරිස් කරල් දෙක නිසා ය.

මා වෙනුවෙන් අම්මා බත් මුල බඳින්නේ විශේෂ ක්‍රමයක ට ය. එනම් බත් කොළය එළා ඒ මතට ලුණු දියර ටිකක් ඉස ලොකු නිවිති කොලයක් සෝදා ඒ මත අතුරයි. අනතුරුව උණු බත් මේ නිවිති කොලය මතට බෙදා මාළුපිනි ද යහමින් දමා බත් මුළ ඔතා ඒ මත රතු ළුනු හා අමුමිරිස් කරල් දෙකක් තබයි. දහවල බත් මුල දිග හරිද්දී නිවිති කොළය හොඳ පදමට තැම්බිලාය. ඉන් කැල්ලක් සමග බත් කන්නට මා ඉතාමත් කැමැතිය. මා නිවිති කන්නේ එසේ පමණි. එහෙත් අද නිවිති කොළය නැත. මුහුද අද්දර කෙසේ නිවිති වවන්න ද? එසේ වැවුණේ නම් නිවිති කොළය ද වරදින්නට විදියක් නැත.

වෙනදා බත් සමග හැපෙන මේ මිරිස් කරලින් කටට සැර ගතියක් දැනුන ද එදින ඒ හුදකලාවේ මට මේ මිරිස් තුළින් දැනුනේ එකම දෙයකි. 

ඔව් ඒ උත්තරීතර මවු සෙනෙහසයි. මිරිස් කරල් දෙකක සැගවුණු මවු සෙනෙහසයි...........

එදා ඉන්දිකගේ ආගමනය හේතුවෙන් මගේ දෝතට ලද බත්මුලේ මිරිස් කරල් දෙකෙන් මවු සෙනෙහස අන් කවරදාකටවත් වඩා හොඳින් මගේ සිතට දැනිනි.....

ස්තුතියි ඉන්දික.......