දඹුලු ගිහින් තලගොයිත් මරාගත්තා

ලෙඩක් බලන්න ගිය ගමනක් පුංචි පහේ විනෝද චාරිකාවක් වුණා. අපිත් එක්ක එකට  හිටිය අපේ හිතවත් නර්ස් නෝනා කෙනෙක් පඩියකින් පනින්න ගිහින් කකුල බිඳගන දවස් ගානක් තිස්සේ ප්ලාස්ටරය දාගන ගෙදරට වෙලා ඉන්නවැයි කියන ආරංචිය ආවා. පොඩි පහේ දුරක නෙමේ මෙයා මාතර. ඔන්න ඉතින් අපටත් ඉසිඹුවක් ආවේ පසුගිය සෙනසුරාදාවේ.
දන්න කියන උන්ට මේ ගැන කිව්වාම ඔන්න ගමනට කැමති වුණා ඇවිදින්නම උපන් ප්‍රියංගා, සනුවා, දිනේෂ් වගේම පුබ්බා. කවදත් දකුණු පැත්තට යනකොට අප එක්ක එකතුවෙන ජනියා එහෙදි එක් වෙන්නං කිව්වා.
හරි දැන් හය දෙනෙක්ම ඉන්නවනේ එහෙනං අපි උදේම තියන මාතර කෝච්චියේ යමුයි කියලා කති කා කරගත්තා. කෝච්චිය මරදානෙන් උදේ 6ට පටන් ගන්නේ.
ගිරිඋල්ලේ ඉන්න දින්නාත් මීරිගම ඉන්න මාත් පුබ්බත් පාන්දර 3.30 වෙනකොට ගමන පටන් ගත්තා. කොහොම හරි අපි සේරම දෙනා නියමිත වෙලාවට මරදානට ඇවිත් මාතර කෝච්චියට ගොඩවුණා. ඒකනං මාරම කෝච්චියක්. විදුලිය වගේ යනවා. ඒ අස්සේ ඉතිං කෙළිකවට කම් රස කතා මැද සනුවා හදන් ආපු සැන්විච්, ප්‍රියංගා ගෙනා ලොන්ඩපතුරු කකා අපි ගමනේ. කියන්න පුදුමයි අට හමාර වෙනකොට අපි මාතර. ආ මාතර නෙමේ වැලිගම. අපට යන්න තියෙන්නේ උඩුකාවට. වැලිගමින් බැහැපු ගමන්ම අකුරැස්ස බස් එක තිබ්බා. ඔන්න මේ පාරේ තමා අර සුප්‍රකට දෙණිපිටියේ නුග රුක එහෙම තියෙන්නේ. බස් එකේ යනගමන් බැහැලා ඒක බලන්න බෑනේ ඉතිං අපි ඒ දිහා බලාගන ගියා. පාර කිව්ව විදියට විනාඩි 20න් විතර අපි නර්ස් නෝනගේ ගෙදර.

හම්මේ කියන්න සතුටුයි පින්වතුණි අපි යනකොටම මහා දිග කෑම මේසයක් ඇරලා. රතු බත් පොල් සම්බෝල මාළු මිරිසට උයලා. හම්මේ එහෙම කෑම. කොන්ක්‍රිට් පරාදයි.
ඔන්න ඉතින් අපි ලෙඩාගේ දුක සැප අහන්න ගත්තේ හොදට සප්පායං වුණාට පස්සේ.
ඒ වෙනකොටත් ගෙදර කුස්සිය පැත්තෙන් හොඳ සුවඳ හමනවා. ඉතින් ගේ වටේ ම තියන පළතුරු ගස් ටිකත් හොඳට සුද්ද පවිත්‍රකරලා දාපු අපි නර්ස්නෝනගෙන් ඇහුවා මේ පැත්තේ බලන්න එහෙම තැනක් නැද්ද කියලා. ඔන්න එතකොට තමා දැනගත්තේ උඩුකාවේ ඉදන් කිලෝමිටර් 2ක විතර දුරකින් ලස්සන වැවක් තියනවා කියලා. වැවේ නම උඩුවතුර වැව. දැන් කොහොමද පස් දෙනා යන්නේ මේකට අපි කයියක් ගහගන පයින් යමු කියලා කතා කරගන්නකොට නර්ස් නෝනා කියනවා මගේ කාර් එක අරන් යන්න කියලා. අම්මෝ දෙයියෝ දුන්නා වගේ කිරි ටොයියා වගේ ඇල්ටෝවත් අරං අපි ගියා උඩුවතුර වැව බලන්න. පට්ටම ලස්සන දසුන් සහිත වැවක්. වැව මැද මැරී ගිය ඉපල් සහිත උණ පඳුරු පිරිලා. හුළගත් එක්ක මේ උණ ගස්වලින් මහා භයානක ශබ්ද එනවා. රෑක ගියානං හොල්මන් කියලා බය වෙනවා සත්තයි. මේ ශබ්ද අහමින් අපි වැව වටේ පයින්ම ගියා.
නාන්න සූදානමකින් නොගිය නිසා නාගන්න බැරි වූ එක ගැන පොඩි දුකක් තිබ්බත් අවට කුරුල්ලන්, දසුන් නරඹමින් අපි හොඳ විනෝදයක් ලැබුවා මේ ගමනින්.
ගෙදරට එනකොට මෙන්න ආයිමත් අර දිග කෑම මේසේ පිරිලා. මාතරටම ආවේනික කෑම වේලකින්. රතු බත්, කොස් තම්බලා, මාළු ඇඹුල් තියල්, පොල්, කට්ලස්, ගොටුකොළ සලාද, බොන්චි හින්දවලා උයලා.
මෙච්චර තියෙද්දි වෙන මොනවද කෑව ඉතින් බුරි උල් වෙන්නම. කෑමෙන් පස්සේ අතුරුපසට කියලා හදවගත්තු රුහුණු මී කිරි. හරියට ජාඩියට මූඩිය වගේ.
ඔන්න ඉර අවරට හැරිලා පැය දෙකක් විතර ගිහින්. අපට ආපසු එන්න තියෙන කෝච්චිය වැලිගමට එන්නේ හතරයි කාලට. වැලිගම බොක්කේ පොඩ්ඩක් රැල්ලත් පාගලාම කෝච්චියට නගිමු කියන කතිකාව ඇතිව අපි කස්ටිය නර්ස් නෝනටත් එයාගේ අම්මා තාත්තටත් සමු දීලා ජනියාගේ අර පෙට්ටි වෑන් එකට නැග්ගා. ඕක පෙට්ටිය වගේ වුණාට අපි හත් අට දෙනා රට පුරා ඇවිදපු වාහනයක්. කවදාවත් බර වැඩි කියලා නාහෙන් නාඩා මු අපිව අරන් යනවා.

ඔන්න වැලිගම බොක්කේ වැල්ලට ආවා විතරයි සනුවාගේ රෝගය උත්සන්න වුණා. රෝගය කිව්වේ මුල් ළමාවිය සංවර්ධනය නොවු රෝගය. මේකි වැල්ල පුරා බලි අඳින්න තියාගත්තා වතුරේ උඩ පනිනවා එක විකාරයයි. බොහොම අමාරුවෙන් මේකිව ආං බාං කරගන යන්තං හතරයි කාල වෙනකොට කෝච්චියට ඇවිත් නැග ගත්තා. කෑමේ තරම කොහොම කියනවා නං පුබ්බා එක සීරු නිදි.
ඔන්න ඔහෙමයි අපි ලෙඩ්ඩු බලලා ඒ ගමන විනෝද චාරිකාවක් කරගත්තේ.
ඔන්න ගමනේ පොඩි වීඩියෝවකුත් තියනවා.

ඉතින් මගේ යූ ටියුබ් චැනලය සබ්ස්ක්‍රයිබ් කරලා යන්නත් අමතක කරන්නත් එපා.