කවුද වැරැදි - who are wrong

සේයාරු ගූගල් වෙතිනි

සියලු තොරතුරු එක් රැස් කරමින් ඊයේ සවස් වරුවේ සිට බ්ලොග් සටහනක් සකස්කමින් සිටිය ද අද දුම්රියේ දී දුටු දසුනකින් ඒ ලිපිය අවසන් කිරීම පසෙක තබා මේ සටහන තබන්නට සිතුවෙමි.

තරමක් පමා වී අවදි වුණු මම කාර්යාලයට එන්නට මීරිගමින් රජරට රැජින දුමිරියට ගොඩවුණෙමි. වව්නියාව සිට මාතර බලා දිවෙන මෙම දුමිරිය පාසල් නිවාඩු කාලයේ දී  පිරි ඉතිරි යන බව අද්දැකීමෙන් දන්නා මම තුන්වැනි පන්තියේ මාසික වාර ප්‍රවේශ පත්‍රය තිබියදී දෙවැනි පන්තියේ ටිකට් පතක් මිලදී ගෙන එම මැදිරියකට ගොඩ වූයේ තරමක් හෝ තෙරපීමකින් තොරව ගමනාන්තයට ළගාවීම අරමුණෙනි.

මා සිතුවා නිවැරදි ය.

කිසිදු අසුනක් හිස්ව නොතිබිණි. එහෙත් තෙරපීමකින් තොරව හිටගන එන්නට හැකි විය.

දෙවැනි පන්තියේ මැදිරි තුළ දොර අසල ආසන පිහිටුවා තිබෙන්නේ එකිනෙකා මුහුණට මුහුණ සිටින සේය. අනිත් සියල්ල ඇත්තේ එක් දිසාවකට වන්නට ය. මෙම මුහුණට මුහුණ පිහිටි ආසන හතරේ සිටියේ කාන්තාවන් දෙදෙනෙකි. ඉන් එක් කාන්තාවකගේ අතේ හය හැවිරිදි වියේ පමණ පසුවන දරුවෙකි. අනිත් පස ඇගේ සැමියා හා තවත් පුද්ගලයෙකි. මේ අය දුර ගමනක් යන පවුලේ සාමාජිකයන් පිරිසකි.

දුමිරිය දෙමට ගොඩ ආසන්නයට එද්දී මරදානෙන් බසින මගි යෙකු සිටියෙන් ඉහත කී ආසන දෙකට පිටුපසින් වූ ආසනයක් මට ද ලැබිණි. එහි අනිත් අසුනේ සුරුපී (පොෂ්) යුවතියකි. දෙන දෙයියෝ ගෙට ගෙනත් දුන්නා වගේ යැයි සිතමින් මම ද ඇය අසල අසුනේ අසුන් ගතිමි.

අල්ලපු අසුනේ යුවතිය දෙස මා බැල්මක් හෙලුව ද ඇය ගස්සා ඉවත බලා ගත්තාය. මේ වන විට දුම්රිය මරදානේ නැවැත්වූ අතර එහිදීත තරමක පිරිසක් මැදිරියට ගොඩ විය. ඒ සෙනග අතර, මැදි වියේ හාමුදුරුවරු දෙනමක් ද වූ අතර ඒ දෙනම කෙළින්ම ගියේ මා ඉහත කී පවුල සිටි ආසන ද්විත්වය වෙතට යි. එම ආසනයට ඉහළින් පොල් ගෙඩි අකුරෙන් ලියා තිබුණේ පූජ්‍ය පක්ෂය සඳහා වෙන්කර ඇත යන වැකිය යි. 

එක් හාමුදුරු නමක් කෙළින්ම අර කාන්තාවට ඒ වැකිය පෙන්වා ආසනය අවැසි බව පැවසී ය. මේ වන විට ඒ පවුලේ උදවිය මෙන්ම එය දුටු කීප දෙනකු ද තරමක අපහසුතාවට පත්ව සිටි බව හැම මුහුණකින්ම පාහේ දිස් විය.

ඉහත කි පවුලේ සැමියා වහා නැගිට හාමුදුරුවනේ අපි එන්නේ දුර ඉඳන් මාතරටම යන්නත් තියනවා ඒ නිසා ආසනය නම් පිරිනැමිය නොහැකි බව පැවසීය. ඒ වදන් සමගම හාමුදුරුවරු ද අසීරුතාවට පත් වූහ. අනෙක් අසුනේ සිටි පුද්ගලයා වහා නැගිට එක් හිමි නමකට එසැනින්ම අසුන පිරිනැමී ය.  එවිට  මම ද  නැගිට මා සිටි, එයිට පිටුපස වූ අසුන අනිත් හිමියන්ට පිදුවෙමි. උන් වහන්සේ මගේ අසුන ට පැමිණෙත්ම අසිරුතාවට පත් වුණේ මා අසල සිටි පොෂ් යුවතියයි. එක වරම ඈ මා දෙසට එල්ල කල වාග් ප්‍රහාරයෙන් මම අන්දුන් කුන්දුන් වී ගියෙමි.  

"ඔයා ඔය සීට් එක හාමුදුරුවන්ට දුන්නාම මං කොහොමද මෙතැන ඉඳගන ඉන්නේ".

මගේද මලේ හොඳම එක එළියට පැන්නේය. "එහෙනං ඔතන මට දීලා ඔහේ එනවා මගේ ඔඩොක්කුවට" වාචාල මගේ කටින් හයියෙන්ම පිටවුණි.

අවටින් සිනා හඩවල් ද රැවුම් ගෙරවුම් ද මා දෙසට එල්ලව ඇත. කිසිවක් නොදුටුවා සේ හාමුදුරුවනේ ඉඳගන්න යැයි කීවෙමි. උන් වහන්සේද වාඩි වූහ. දැන් අර යුවතිය ද ඇගේ අසුනේ සිට ජනේලයෙන් ඉවත බලා සිටි. දුම්රිය කොටුවට සේන්දු විය. මම විහසින් බැස ගතිමි.

මගේ හිතේ ගැටලු කීපයක් රැව් දෙයි.

1 තමන්ට හිමි වෙන්කළ අසුන සොයා හාමුදුරුවරු පැමිණීම හරි ද? වැරදි ද?

2 පූජ්‍ය පක්ෂයට වෙන්කළ අසුනක ගිහියන් වාඩි වීම  හරි ද? වැරදි ද? 

3 මගේ අසුන හාමුදුරුවන්ට දීමෙන් මම පොෂ් තරුණියට අදාධාරණයක් කළා ද?

4 මගේ අසුනේ හාමුදුරුවන් වාඩි වීමෙන්(කාන්තාවක් ළග) හාමුදුරුවන් වරදක් කළා ද?

5 හාමුදුරුවන් හා සම සමව වාඩී වී දිගටම යාමෙන් ඇය වරදක් කළා ද?

පසු ලිවීම

දුම්රිය මැදිරියේ එක් පසක ආසන පේළි 5කි. ඉන් දෙකක් පුජ්‍ය පක්ෂයට වෙන් කොට ඇත. එහි අනෙක් පස අසුන් දෙක ගැබිණි මවුවරුන්ට වෙන් කොට ඇත.

අනිත් කෙළවර අසුන් දෙකක් ආබාධිත අයට වෙන් කොට ඇත. එහිම අනිත් පස අසුන් දෙක ජ්‍යෙෂ්ඨ පුරවැසියන්ට වෙන් කොට ඇත.  දැන් සාමාන්‍ය ජනතාවට ඉදගැන්මට ඇත්තේ අසුන් පේළි තුනක් පමණි. මා නම් දුරගමනක් යද්දී බොහෝ විට අසුන ලෙස තෝරාගන්නේ ඔය මැද හරියේ අසුනකි. තවද වැඩිම කාලයක් ඉරු එළිය පතිතවන දිසාව ගැනද සැලකිලිමත් වෙමි. සුළං හමන අත ගැනද සිත යොමු කරමි. ඒ අනුව අසුන තෝරාගන්නට වෙර දරමි.  ඒ තිස් වසරක පමණ කාලයක් දුම්රියේම ගමන් කොට ලද අද්දැකීමෙනි.

පසු පසු ලිවිම...

මෙන්න එක උත්තරයක් වැරැද්ද මහින්ද ගේ