“විල්ලරවාඩිය” තනුවක් නැති සිංදුවක් වගෙයි!

අප හිතවත් බ්ලොග් රචකයකු වූ හෙන්රි වර්ණකුලසූරියගේ විල්ලරවාඩිය ගැන අමරේගේ විවරණය දිනමිණ කටගැස්ම වෙනුවෙන් ලියැවුණු සටහනකි මේ..

රචකයාට සමාජ අත්දැකීම් තිබූ පමණින් නවකතාවක් සාර්ථක වන්නේ නැත. රචකයාට නිරූපණ හැකියාව තිබූ පමණනින් ද නවකතාවක් සාර්ථක වන්නේ නැත. නවකතාවක් විකාශය විය යුත්තේ සමාජ ගැටුමක් හෝ පුද්ගල ගැටුමක් මූලික කරගෙන ය. ගැටුමක් නැති තැන නාට්‍යයක් නැතැ’යි කියන්නා සේ ම ගැටුමක් හා ඉලක්කයක් නැති තැන සාර්ථක නවකතාවක් බිහිවන්නේ ද නැත. අප අද කතාබහට ගන්නා හෙන්රි වර්ණකුලසූරියගේ විල්ලරවාඩිය නවකතාව ඊට හොඳ ම නිදර්ශනයෙකි.

හෙන්රි වර්ණකුලසූරිය

මේ නවකතාවෙන් කියැවෙන්නේ ලන්දේසි ඇළ හෙවත් මෝඩ ඇළ ආසන්නයේ පිහිටි ජනාවාසයක තොරතුරු ය. එහි විවිධ ජනවර්ගවලට අයත් මිනිස්සු ජීවත් වෙති. සිංහල, මුස්ලිම්, බර්ගර් යනාදී වශයෙනි. විවිධ කුලවලට අයත් මිනිස්සු ද එහි වෙති. කරාව, බද්ගම, ගොවිගම ආදී වශයෙනි. විවිධ ආගම් අදහන මිනිස්සු ද එහි වෙති. බෞද්ධ, කතෝලික, ඉස්ලාම් ආදී වශයෙනි. මේ පිරිස් එකට ජීවත්වන හැටි හෙන්රි කියයි. ඒ හැර වෙනත් කිසිවක් නවකතාව තුළ නැත.


නවකතාවේ ප්‍රධාන අරමුණ පාඨකයාට රසයක් ලබාදීම යි. දෙවනුව යම් සමාජ යථාර්ථයක් හෝ ජීවිත යථාර්ථයක් හෝ හෙළිදරව් කිරීමයි. මේ දෙක එකිනෙකට සම්බන්ධ ය. කියැවීමේ රුචිය නැති නවකතාවක සමාජ යථාර්ථයෙන් හෝ ජීවිත යථාර්ථයෙන් හෝ පලක් නැත. කියැවීමේ රුචිය වර්ධනයට යොදාගත හැකි එක ම උපාය මාර්ගය සාර්ථක කතා වස්තුවක් ගොඩනැඟීම යි. නවකතාව ආරම්භ වන්නේ කතාන්දරයෙන් ය. කතාන්දරයට මුල් වන්නේ ගැටුම ය.

බටහිර සාර්ථක නවකතාකරුවන්ගේ මතය වන්නේ කතා වස්තුවක් ගොඩනැඟීමෙන් පසු නවකතාවේ වැඩවලින් අර්ධයක් අවසන් බව ය. සමහර නවකතාකරුවෝ කතා වස්තුවක් ගොඩනැඟීම සඳහා විශාල කාලයක් කැප කරති. කතා වස්තුව යනු කුමක් ද? කිසියම් ගැටුමක් මූලික කොට සිද්ධි ගැළපීම කතා වස්තුව යි. එය නවකතාවේ සැලැස්ම ලෙස ද සැලැකිය හැකි ය. චරිත නිරූපණය, සංකේත භාවිතය, ශෛලිය ආදිය නිර්මාණය වන්නේ ඉහත කී සැලැසුම හෙවත් කතා වස්තුවට අනුව ය.

කතාවකට තිබිය යුත්තේ ඊළඟට සිදුවන්නේ කුමක් ද? යන ප්‍රශ්නාර්ථය යි. (We read to bind out what will happen next) එය නිර්මාණය කරගත හැක්කේ ගැටුම ඔස්සේ ය. ගැටුමක් නැති නවකතාව තනුවක් නැති සිංදුවකට සමාන ය. තනුවක් නැති සිංදුවට තැනක් නැත. එය ශ්‍රවණයට, ගායනයට තනුව අවශ්‍ය වේ. මේ නවකතාවත්, තනුවක් නැති සිංදුවක් වගේ ම ය. එහි රසයක් නැත. ඊළඟට සිදුවන්නේ කුමක්දැ’යි කුහුලක් නැත. නවකතාවේ පදාස ගණන් අත්හැරිය ද පාඩුවක් නැත. හෙන්රිගේ වටිනා සමාජ අත්දැකීම් රැසක් මේ නවකතාව නිසා අපතේ‍ ගොස් තිබේ. ඒවා පහත සඳහන් ලෙසින් ගොනු කළ හැකි ය.

(I) වයඹ පළාතේ මිශ්‍ර ජනාවාසයක කුල භේදය.

(II) එම ජනාවාසයේ ජාතිවාදයට අදාළ තොරතුරු

(III) ශ්‍රී ලංකාවේ වමේ දේශපාලනය

(IV) ශ්‍රී ලංකාවට නිදහස ලැබීම පිළිබඳ පොදු ජනයාගේ මතය

(V) අසූව දසකයේ භීෂණ සමය හා තරුණ නැගිටීම

කුල පීඩනය ශ්‍රී ලංකාවේ සමාජ ප්‍රශ්නයක් ලෙස දීර්ඝ කාලයක් තිස්සේ පවතී. සමාජ චින්තනය ඉතා ශීඝ්‍රයෙන් දියුණුවට පත් වුව කුමන හෝ තැනක දී කුල භේදය මතුවීම අපේ සමාජයේ පවත්නා ප්‍රධාන දුර්වලතාවකි. පහත් යැයි සම්මත කුල නියෝජනය කරන ඇත්තෝ මීට සූදානම් වීම සඳහා සමිති - සමාගම් පවා පිහිටුවාගෙන සිටිති. මේ අතින් බලන විට ශ්‍රී ලංකාවේ කුල පීඩනය නවකතාවට හොඳ වස්තු බීජ සපයයි. මස්ඉඹුලගේ “සෙංකොට්ටං” නවකතාව රටේ කුල පීඩනය මූලික කොට මෑත භාගයේ ලියැවුණු කදිම නවකතාවෙකි. එම නවකතාව විකාශය වන්නේ මූලික ගැටුම් කිහිපයක් පදනම් කරගෙන ය.

විල්ලරවාඩිය නවකතාවට පසුබිම් වන ජනාවාසය තුළ ගොවිගම, කරාවේ හා බද්ගම කුලවලට අයත් මිනිස්සු ජීවත් වෙති. එහෙත් ඔවුන් ඔස්සේ මතුවන අමුතු ගැටුමක් නැත. ඉඳහිට සංවාදවලින් කුලය ගැන මතක් කර සිටිය ද ඔව්හු එකට ජීවත් වෙති. මෙය සාමාන්‍ය ජීවිතය සමඟ ගළපන විට විශාල බොරුවකි. කුලය පදනම් කොට මතුවන ගැටුම් සමූහයක් සෑම සමාජයක් තුළ ම තිබේ. කතුවරයා ඒවා නිරීක්ෂණය කර නැත. මේ දීර්ඝ නවකතාව තුළ ඇත්තේ වග විස්තර පමණි. මිනිසා ජීවත්වීම සඳහා දරන අප්‍රමාණ වෑයම, ආදරය ඉදිරියේ විඳින වේදනාව කතුවරයාගේ සැලැකිල්ලට ලක් වී නැත. කොටින් ම ඔහුට මනුෂ්‍යත්වය වැටහෙන්නේ නැත.

විල්ලරවාඩියේ මුස්ලිම්, සිංහල හා දෙමළ ජාතීහු වාසය කරති. ඔවුන්ගේ ඉඩකඩම් මායිම් කරගැනීම හැර වෙනත් ගැටුමක් පොතෙහි සඳහන් වී නැත. අවම ලෙස අවුරුදු 40 ක් 50 ක් කාලසීමාව තුළ රටේ ඇති වූ වර්ගවාදී ගැටුම් හා විරසකයන් මේ ජන කොට්ඨාසයට බලපෑ ආකාරයවත් හොඳින් නිරූපණය වී නැත. එක අතෙකින් විල්ලරවාඩිය යනු හුදෙකලා ජනාවාසයක් බඳු ය. එබඳු ගම්මාන හෝ ජනාවාස හෝ කොහේවත් නැත. නවකතාවකින් එබඳු ජනාවාසයක් මැවීමේ තේරුමක් ද නැත. ප්‍රබන්ධයක මූලික අරමුණ සමාජ යථාර්ථය හෙළිදරව් කිරීම නම්; මේ මඟින් එවැන්නක් සිදුවන්නේ නැත. විල්ලරවාඩිය කර්තෘගේ අත්දැකීම් නාස්තියට පත් කළ නවකතාවක් ලෙස පෙන්වා දිය හැකි ය.

වමේ දේශපාලනය ගැන වග විස්තර ගොඩක් ද පොතට ඇතුළත් ය. වැඩ වර්ජන, සමසමාජ පක්ෂයේ ක්‍රියාකාරීත්වය, එක්සත් ජාතික පක්ෂයේ දේශපාලන සිදුවීම් ආදිය ඒ අතර තිබේ. මේවා අදාළ චරිත සමග ඓන්ද්‍රීය ලෙස සම්බන්ධ කොට කතාවේ විකාශය සඳහා ගළපාගෙන නැත. සිදුවීම්, චරිත, සංවාද හුදෙකලා ලෙස එල්ලා වැටෙයි. නිදහස ලැබීම පිළිබඳ එකිනෙක මිනිසුන්ගේ මත පළකිරීමෙන් ද වැඩක් වී නැත. භීෂණ සමය කඩා වදින්නේ එක පාරට ම ය. ඒවා කතාව සමඟ සම්බන්ධ වන්නේ කාලයෙන් පමණි.

නවකතාවට වැදගත් වන කරුණු කිහිපයක් සිහිපත් කිරීම වැදගත් යැයි අපට සිතේ.

(I) කතා වස්තුව හා සැලැසුම

(II) චරිත නිරූපණය

(III) සිද්ධි නිරූපණය

(IV) පසුබිම තීන්දු කිරීම

(V) දෘෂ්ටි කෝණය

(VI) භාෂාව හා ශෛලිය

(VII) තේමාව

(VIII) උත්ප්‍රාසය හා සංකේත භාවිතය

මේ සෑම සාධකයක් ම නවකතා රචනයේ දී වැදගත් ය. හෙන්රි වර්ණකුලසූරිය එම සාධක ගැන වැටහීමකින් නවකතා රචනයෙහි යෙදෙන බවක් පෙනෙන්නට නැත. නිදසුනක් ගතහොත් විල්ලරවාඩිය කතාවට තේමාවක් නැත. වරෙක දේශපාලනය කියයි. වරෙක පවුල් සංස්ථාව ගැන කියයි. වරෙක කුල භේදය සටහන් කරයි. වරෙක නිදහස ගැන වාද - විවාද ඇතිවෙයි. ඒ සියලු අදහස් හා මතවාද විසිරී පවතී. කතාවට තේමාවක් නැත. ඉලක්කයක් නැත.

සිංහල නවකතාකරුවන් අතර නව ප්‍රබන්ධ හැදෑරීමක් නැත. වැඩි දෙනකු කතා ගොතනුයේ කියැවීමෙන් ලද පරිචය අනුව ය. බටහිර සාහිත්‍යය තුළ ද කියැවීමේ පරිචයෙන් හා ආභාසයෙන් නවකතා ලියන්නෝ සිටිති. එහෙත් නවකතාවේ ශිල්පීය ලක්ෂණ ඒ බොහෝ දෙනා ඉවෙන් මෙන් හඳුනාගෙන සිටිති. ඒ නිසා ම ඔවුන්ගේ ප්‍රබන්ධ තුළ කතා රසය මෙන් ම ගැඹුරු අන්තර්ගතයක් ද තිබේ. හෙන්රි වර්ණකුලසූරියගේ මේ කතාව තුළ ඒ ‍ෙදක ම නැත.

කතාවක් රසවත් ව ඉදිරිපත් කිරීම සඳහා කුතුහලය රඳවා ගත යුතු බව මුලින් ද සටහන් කළෙමු. එය නවකතාවක මූලික ලක්ෂණයක් ලෙස ද පවතී. මොන තරම් වැදගත් තේමාවක් තිබුණ ද කුතුහලයෙන් යුතු ව කියැවීමේ ගුණයක් කතාවකින් මතු නොවන්නේ නම් එය නවකතාවක් නො වන බව අපේ බොහෝ දෙනෙක් තව ම පිළි නො ගනිති. ඒ නිසා ම නවකතා ලෙසින් විශාල විස්තර සහිත හිස් පොත් ගෙඩි කලඑළි දකී. හෙන්රිගේ විල්ලරවාඩිය කෘතිය ද එබඳු පොත් ගෙඩියක් සේ හැඳින්වීම ඉතා නිවැරැදි ය.

මේ කතාවේ යම් රසවත් සිද්ධියක් ‍ඇතොත්; ඒ විල්ලරවාඩියේ සාමාජිකයන් එකිනෙකා මුණගැසී අරක්කු බොන අවස්ථා හා අනියම් සබඳතා පවත්වන අවස්ථා පමණි. අඩියක් ගසා විනෝද වන මිනිසුන්ගේ ස්වාභාවය පමණක් කතුවරයා ඉතා හොඳින් දනී. ඔවුන් පිළිබඳ නිරූපණයන් ද වැදගත් ය. අනියම් සබඳතා පවත්වන අවස්ථා ද හොඳින් නිරූපණය වී තිබේ. රසවත් සිදුවීම්වලට ඇත්තේ ඒවා පමණි.

තවත් යම් වැදගත්කමකින් යුතු සංවාද කිහිපයක් ද නවකතාවෙන් උපුටා ගත හැකිය.

“මාළු වෙළෙඳාම කරනවනං කරාවෙ

මිනිහෙක් වෙන්ඩ නැතෑ”

(පිටුව - 47)

“ඔව් ඉතිං අවස්ථාවාදෙත් එක්ක

ජාතිවාදෙත් හොඳට පෑහෙනවනෙ”

(පිටුව - 57)

මේ හැරෙන්නට හෙන්රිගේ සංවාද බෙහෙවින් දුර්වල ය. සාර්ථක නවකතාවක දක්නට ලැබෙන යටිපෙළ සහිත සංවාද විල්ලරවාඩිය තුළ දකින්නට නැත. ඇතැම් නවකතාකරුවන් සංවාදවලට කෙතරම් උනන්දුවක් දක්වන්නේ ද යත්; ඔව්හු සංවාද අවස්ථා පළමුව ලියා ඒවා කියවමින් නැවත - නැවත සංස්කරණය කරන හැටි අප දැක තිබේ. නව ප්‍රබන්ධයකට සංවාද ඒ තරමට ම වැදගත් ය. උත්ප්‍රාසය දනවන සංවාද ‍ෙමන් ම සංකේතාත්මක සංවාද ද හොඳ නවකතාවකින් පාඨකයා හමුවට එයි.

හෙන්රිගේ භාෂාව ද බෙහෙවින් අවුල් ය. ඔහු වරින් වර රිද්මය කඩා ගනී. ලිඛිත භාෂාව මෙන් ම කථන භාෂාව ද මිශ්‍ර කරගෙන වාක්‍ය ගොඩනැඟීමක් ද ඔහු ළඟ තිබේ. ඇතැම් සංවාද කටට හුරු නැත. ඒවා පරණ ටීටර්වල දෙබස්වලට සමාන ය. නවකතාව සෑම අංශයකින් ම පාහේ දුර්වල ය.

මෙබඳු දීර්ඝ හා නීරස නවකතා සිංහල නවකතාවලියට බලවත් තර්ජනයක් සේ අපට පෙනී යයි. සිංහල නවකතාවේ කියැවීමේ රුචිය වර්ධනය වෙමින් පවතින කාලයක් සේ මේ සමය හැඳින්විය හැකි ය. ස්වතන්ත්‍ර නවකතා මුද්‍රණය, නවකතා අලෙවිය, අලුතෙන් නවකතාකරුවන් බිහිවීම, නවකතා සඳහා සම්මාන උත්සව පැවැත්වීම වර්ධනය වී තිබේ. නවකතා පිළිබඳ අධ්‍යයනය ද ආරම්භ වී තිබේ. මෙබඳු සුබවාදී පසුබිමක් තුළ “විල්ලරවාඩිය” බඳු හිස් පොත්ගෙඩි පළකිරීම හැම අතකින් ම අවාසනාවකි.

රන්ජන් අමරරත්න